ตะวันวาดก้าวลงจากรถด้วยท่าทีประหม่า เป็นอีกครั้งที่หล่อนย่างก้าวเข้ามาเหยียบคฤหาสน์หลังโอฬารนี้ หากเทียบความรู้สึกวันนี้กับเมื่อวาน ตะวันวาดรับรู้ได้...หล่อนกลัววันนี้มากที่สุด!
หญิงสาวก้าวเท้าเดินตามหลังผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีถูกต้องทั้งตามกฏหมายและประเพณีช้าๆ ซึ่งกระโปรงยาวลากพื้นที่ทั้งหนาและหนักของชุดแต่งงานก็เป็นอุปสรรคชิ้นใหญ่พอควรที่ทำให้หล่อนก้าวตามเดเมียนที่จ้ำพรวดๆ นำหน้าไปได้อย่างยากลำบาก
“มาถึงกันแล้วเหรอ”
อารอนเอ่ยทักขึ้น แล้วชายชราเจ้าของคฤหาสน์ก็ส่งยิ้มให้กับลูกชายและลูกสะใภ้ตนเอง
“ค่ะ...”
ตะวันวาดรับคำเสียงแผ่ว หญิงสาวก้มหน้างุดทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์เช่นนี้
อารอนยิ้มกับทีท่าราวกับจะเจียมตัวของหญิงสาว “ทำตัวตามสบายนะหนู...ให้คิดเสียว่าที่นี่คือบ้านของหนูเอง” อารอนบอกหล่อนด้วยน้ำเสียงเมตตา
“เอ่อ...” ตะวันวาดจึงได้แต่ทำตัวไม่ถูกกับความใจดีที่อีกฝ่ายมีให้แก่หล่อนอย่าง
