เดเมียนบอกให้หล่อนรู้ในสิ่งที่เขาคิด ขณะที่ตะวันวาดได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกราวกับจนปัญญา ไม่รู้ว่าต้องปฏิเสธอีกกี่พันหนเดเมียนถึงจะยอมเชื่อว่าหล่อนไม่รู้เรื่อง แต่กระนั้นหล่อนก็ยังยืนยันได้คำเดิมเท่านั้น
“ดิฉันบอกคุณแล้วว่าดิฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ”
เดเมียนชะงักกริยาทั้งหมดแล้วเปลี่ยนมาเป็นมองคนในอ้อมแขนนิ่ง “แล้วเธอคิดว่าฉันควรจะเชื่อเธอหรือเปล่าล่ะ?”
“ดิฉัน...”
“เธอคิดว่าฉันควรจะเชื่อผู้หญิงที่อยู่ในห้องฉันโดยที่ศัตรูของฉันส่งหล่อนเข้ามาไหมล่ะ”
เขาถามหล่อนด้วยน้ำเสียงเยาะหยันและเสียดสี ให้หล่อนได้รู้ว่า ไม่ว่าหล่อนจะเพียรปฏิเสธอย่างไรเขาก็ไม่มีวันเชื่อ คำพูดของผู้หญิงไร้ที่มาจนทำให้เขาซวยถึงขนาดนี้จะให้เขาเชื่อหล่อนได้อย่างไร
“งั้นคุณแต่งงานกับดิฉันทำไม” ตะวันวาดถามเสียงเครือ รู้สึกเจ็บใจที่ไม่สามารถตอบโต้เดเมียนได้ “ถ้าคุณคิดอย่างนั้นจริงคุณจะทรมานตัวเองกับการแต่งงานกับดิฉันทำไม”
เ
