หลังจากแขกเหรื่อทยอยกลับ กลุ่มคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ในงานจึงเป็นกลุ่มญาติสนิทของคู่บ่าวสาวเท่านั้นและคู่แต่งงานใหม่ก็อยู่ด้วยเช่นกัน
อรนลินคุณแม่ลูกหนึ่งจับมือเรียวเล็กของตะวันวาดไว้ เจ้าหล่อนยิ้มกว้างขณะชวน ‘พี่สะใภ้’ คุยอย่างออกรสชาติ ขณะที่ตะวันวาดได้แต่งส่งยิ้มเขินๆ ให้เท่านั้นเอง
ยามเมื่อยืนเทียบเคียงกันเช่นนี้ ตะวันวาดแลดูตัวเล็กกว่าอรนลินเสียอีก จนอรนลินอดที่จะนึกว่าอีกฝ่ายอายุน้อยกว่าทั้งที่นับเนื่องอายุกันแล้วตะวันวาดแก่เดือนกว่าเสียด้วยซ้ำไป
ถัดจากสองสาวที่จับกลุ่มคุยกันอย่างออกรสก็เป็นกลุ่มของบุคคลที่เหลือประกอบด้วยมาร์คัส อารอน และเดเมียนซึ่งกำลังถกกันเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจที่พวกเขาร่วมหุ้นกัน จนในที่สุดผู้อาวุโสของกลุ่มจึงกล่าวขึ้นเป็นการเปลี่ยนเรื่องเมื่อการเจรจาแนวทางการบริหารงานจบลง
“เดเมียน...แกพาหนูตะวันไปอยู่ที่บ้านนะ”
อารอนพูดเป็นเชิงสั่ง ให้ยอมรับตรงๆ แล้วชายสูงวั
