ร่างสูงของชายหนุ่มคนหนึ่งหยุดยืนอยู่หน้าห้องเก่าโทรมที่เขาเลือกได้จะไม่มาเหยียบที่นี่ แต่เป็นเพราะมันคือหนทางสุดท้ายที่เขาจะตามหาเพื่อนที่จู่ๆ ก็ขาดการติดต่อไป ทำให้เขาจำต้องมาเยือนสถานที่แห่งนี้อีกครั้ง
เสียงเคาะประตูปึงปังไม่หยุดทำให้ริคาร์โด้ถึงกับหัวเสีย พ่อเลี้ยงของตะวันวาดสบถพึมพำด่าคนเคาะไม่หยุดไปตลอดทาง แต่เหตุการณ์คราวที่แล้วที่ อลันพาคนมาซ้อมเขาก่อนจะลากไปส่งโรงพยาบาลทำให้ริคาร์โด้เข็ด ฉะนั้นพ่อเลี้ยงของตะวันวาดจึงได้แต่แง้มเปิดประตูโดยมีโซ่คล้องไว้ด้วย ไม่เปิดกว้างให้ ผู้มาเยือนได้มีโอกาสเข้ามา
แล้วริคาร์โด้ก็ต้องถอนหายใจด้วยความโล่งอกแต่ก็ยังไม่คิดจะปลดโซ่ออกเมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือนในยามนี้ ไอ้เด็กนี่เขาเคยเห็นมันมาส่งนังตะวันวาดอยู่สองสามครั้งก่อนที่นังตัวดีนั่นจะย้ายออกไป
“ริคาร์โด้ ตะวันวาดอยู่ไหน?” แมทท์ถามพ่อเลี้ยงของตะวันวาดด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย ไม่คิดจะทักทายอีกฝ่าย
