ตอนที่ 3
1085 คำ
1 เดือนต่อมา
พิธีแต่งงาน
“พี่ปริมฉันดีใจกับพี่ด้วยนะ” เสียงหวานสดใสของหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ทำให้เจ้าสาวป้ายแดงที่อยู่ในชุดแต่งงานสีขาวแสนสวยที่ยืนหน้ากระจกกำลังมองตัวเองถึงกับหันยิ้มให้อีกฝ่ายด้วยความตื่นเต้น
“น้องนารันพูดแบบนี้พี่ก็เขินแย่สิคะ” นารันคือลูกพี่ลูกน้องของว่าที่สามีที่เธอกำลังจะแต่งงานด้วย เธอสนิทกับหญิงสาวคนนี้มากเพราะเจ้าตัวเป็นเด็กที่อ่อนโยน น่ารักและสดใสจนเธออดที่จะเอ็นดูเหมือนเป็นน้องสาวแท้ ๆ ไม่ได้
“รันพูดจริงนะคะ ไม่แปลกใจเลยทำไมพี่พายุถึงได้รักพี่ปริมขนาดนี้ รันนะอยากมีคนที่รักและยอมทุกอย่างแบบที่พี่พายุทำให้พี่ปริมจังเลย” หญิงสาวพูดอย่างเพ้อฝัน
“พี่ว่าสักวันต้องมีคนแบบนั้นแน่ ๆ อีกอย่างน้องนารันของพี่ทั้งสวย น่ารัก แถมยังเก่งไปทุกด้านใครจะไม่ชอบบ้าง” ปริมหมุนตัวเดินตรงมานั่งข้างหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่โซฟา เธอนั่งลงข้าง ๆ ก่อนจะกุมมือนารันไว้อย่างอ่อนโยน
“ขอบคุณค่ะ” นารันพูดตอบรับ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอต้องไปหาคุณแม่ “เดี๋ยวรันจะออกไปหาคุณแม่ข้างนอกก่อนนะคะ พี่ปริมอยู่คนเดียวได้ใช่ไหมคะ”
“ได้จ้ะ” ปริมยิ้มตอบรับ
หลังจากที่นารันหายไปสักพักก็มีหญิงสาวในชุดเด็กเสิร์ฟของงานเดินถือถาดน้ำเข้ามาในห้องที่เธอนั่งอยู่
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” ปริมเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
“เจ้าบ่าวของคุณบอกว่าให้ฉันเอาน้ำมาให้คุณค่ะ”
คำพูดของเด็กเสิร์ฟทำให้เธออดขำคนที่ตัวเองกำลังจะเข้าพิธีแต่งงานด้วยไม่ได้ เธออุตส่าห์ย้ำแล้วแท้ ๆ ว่าไม่อยากกินอะไรเพราะกลัวว่าหน้าท้องจะออกแล้วใส่ชุดแต่งงานไม่สวย แต่ก็เอาเถอะที่อีกฝ่ายทำแบบนี้เพราะเป็นห่วงเธอ
“ขอบคุณนะคะ” เธอยื่นมือไปรับแก้วน้ำในถาดขึ้นมา
เด็กเสิร์ฟพอเห็นว่าภารกิจของตัวเองจบลงก็เดินออกจากห้องไป ไม่รอดูด้วยซ้ำว่าหญิงสาวจะได้ดื่มมันหรือเปล่า
ภายในห้อง
ริมฝีปากสวยได้รูปที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงสดแตะลงบนปากแก้วใส ก่อนจะค่อย ๆ ยกมือข้างที่ถือแก้วขึ้นเพื่อดื่มน้ำข้างใน น้ำส้มหวานค่อย ๆ ถูกดื่มเข้าในปากและถูกกลืนผ่านลำคอ แต่เพียงไม่นานดวงตาคู่สวยก็ต้องเบิกกว้างขึ้นเพราะรู้สึกเจ็บไปทั่วร่าง ราวกับภายในร่างกายจะแหลกและเริ่มหายใจไม่ออก
เพล้ง !!
แก้วที่อยู่ในมือหลุดลงบนพื้นตกแตกกระจายก่อนที่ร่างของเธอที่นั่งอยู่บนโซฟาจะล้มลงมาทับเศษแก้วที่ตกเต็มพื้นทำให้เศษแก้วบาดและปักเข้าตามเนื้อเนียนสวยจนเลือดไปอาบไปทั่วตัว ชุดแต่งงานสีขาวเต็มไปด้วยรอยเลือดกระจายเต็มวงกว้างแต่ความรู้สึกนั้นก็ไม่ได้ทำให้เธอเจ็บปวดเหมือนกับเครื่องดื่มที่เพิ่งดื่มไป
“พะ… พายุ… ช่วยปริม… ด้วย”
ปริมเอ่ยเรียกคนรักด้วยน้ำเสียงแหบพร่าก่อนจะกระอักเลือดออกมาจากริมฝีปากที่แดงก่ำ เลือดจากริมฝีปากค่อย ๆ ไหลย้อยเลอะเต็มใบหน้าสวย ก่อนที่สติของปริมค่อย ๆ หลุดลอยออกไป ดวงตาของเธอเบิกกว้างเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนสติที่มีจะดับวูบไป
พายุ… ปริมรักคุณ
“กรี๊ดดดดด พี่ปริมมมมม”
เสียงกรีดร้องตะโกนอย่างสุดเสียงของนารันดังขึ้น หลังจากที่เธอเพิ่งกลับมาจากหาแม่เห็นภาพเจ้าสาวในชุดสีขาวตอนนี้ถูกย้อมไปด้วยสีแดงเป็นจนเป็นวงกว้างและดวงตาของคนที่สวมมันเบิกจ้องมองมาที่เธออย่างน่ากลัว
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
ดูเหมือนว่าเสียงของนารันจะเรียกให้บอดีการ์ดที่อยู่ใกล้วิ่งเข้ามาดู สถานการณ์ตรงหน้ามันทำให้พวกเขาตกใจและเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก แต่ก็ต้องรีบตั้งสติแล้วเรียกเจ้านายตัวเองเข้ามาที่เกิดเหตุ
ไม่นานร่างสูงในชุดเจ้าบ่าวสีขาวก็วิ่งมาด้วยสีหน้าตกใจ และหวาดกลัว เป็นครั้งแรกเลยที่พวกเขาเห็นเจ้านายแสดงสีหน้าแบบนี้
“ไม่นะปริม !! ไม่… ม่ายยยย”
ทันทีที่เห็นภาพตรงนั้น ภาพของหญิงสาวคนรักในชุดแต่งงานสีขาวสะอาดตาเต็มไปด้วยเลือด นอนตายอยู่ที่พื้นดวงตาเบิกกว้างมองมาทางเขา ตามดวงตา จมูก ปาก มีคราบเลือดจากการถูกพิษร้ายแรง พายุที่อยู่ในชุดเจ้าบ่าววิ่งเข้าไปช้อนร่างเย็นเฉียบขึ้นกอดแนบอกไว้แน่นด้วยมืออันสั่นเทา น้ำตาที่ไม่เคยมีใครได้เห็นไหลลงอาบหน้าโดยไม่สนใจสายตาของลูกน้องที่ยืนคุมสถานการณ์อยู่
ดูเหมือนว่างานมงคลสมรสที่จะเต็มไปด้วยความยินดีแปรเปลี่ยนเป็นงานไว้ทุกข์แทน
หลายอาทิตย์ต่อมาชายหนุ่มที่เคยดูหล่อเหลาตอนนี้ถึงกับปล่อยเนื้อปล่อยตัว หนวดเคราที่เริ่มขึ้นบนใบหน้าก็ไม่ยอมโกนทิ้ง ร่างกายก็ดูซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัด
“เจ้านายครับคนของเราสืบได้แล้วครับว่าวันนั้นใครเป็นคนเอาเครื่องดื่มมาให้คุณปริม”
ธามลูกน้องมือขวาคนสนิทพูดกับเจ้านายของตัวเองที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าหลุมศพของคนรัก
“ถ้าสืบได้แล้วก็ไปจับตัวมันมาสิ จะมายืนโง่อะไรอยู่ตรงนี้”
พายุตะคอกเสียงดังด้วยความเกรี้ยวกราด มือทั้งสองกำเข้าหากันแน่นสาบานได้เลยว่าถ้าจับพวกมันได้เขาจะฆ่าพวกมันทั้งตระกูล นัยน์ตาเขาจ้องมองด้วยความอาฆาต
“ครับ” ธามรับคำสั่งเสร็จก็เดินออกไปทันที
“ปริมครับ พายุจะแก้แค้นให้ปริมเองคอยดูให้ดีนะครับ พายุจะส่งพวกมันทุกคนไปหาปริม ไปเป็นทาสคอยรับใช้คุณ”
พายุพูดพร้อมกับแววตาที่แข็งกร้าวทำให้ลูกน้องที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ต่างหวาดกลัว นานแค่ไหนแล้วนะที่พวกเขาไม่ได้เห็นแววตาแบบนี้ของผู้เป็นเจ้านายตัวเอง
- ผู้เขียน
