โปรดเรียกฉันว่าแม่

โปรดเรียกฉันว่าแม่ ตอน เอ็นดู กริ๊งงงงงงง! เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้นในยามเย็น ตุ๊บ! ๆ ๆ เสียงฝีเท้าระรัวบนพื้นห้อง สาวๆในชุดนักเรียนหญิงต่างวิ่งลงจากตึก ณ.โรงเรียนหญิงล้วนมีสายฝนประปราย รอยยิ้มแย้มของเด็กวัยสาวทำใหับรรยากาศดูสดใส หลายคนต่างเกาะกลุ่มกันเดินกางร่มออกนอกโรงเรียน บ้างก็จับมือกันวิ่งฝ่าสายฝน เสียงหัวเราะเกรียวกราว ทว่ากลับมีสาวชั้นม.6คนนึงกำลังร้องไห้กระซิกๆ มือนึงปาดน้ำตา ขาก้าวเดิน ก้มมองหารองเท้านักเรียนที่หายจากชั้นวาง "ใครเอาไป เอามาคืนนะ ฮือ ๆ" สาวน้อยเอ่ยลอยๆขณะหันมองเพื่อนสาวร่วมห้องที่นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงราวม้านั่งหน้าชั้นเรียน สี่ห้าคน "ใครจะเอาไป อีบ้า" หัวโจกสบถด่า เธอชื่อว่าน้ำผึ้ง เป็นลูกสาวตำรวจนายร้อย ฮ่า! ๆ ๆ เพื่อนๆอีกสี่คนหัวเราะร่วน "ฉลาดนักไม่ใช่เหรอ หาเอาเองซิ" เพื่อนอีกคนเอ่ย "ใช่ เธอคนเดียวในห้องที่สอบวิชาอังกฤษแล้วได้เต็มนี่ ฮ่า ๆ ๆ" เพื่อนสาวพากันหัวเราะเยาะ "ขอร้องหละ เอามาคืนเราเถอะนะ" พูดจบหนูนาคุกเข่าลง เงยมองเพื่อนๆที่กำลังหัวเราะเยาะ "อยากได้ก็ลงไปเอาซิ" น้ำผึ้ง สาวหัวโจกยืนขึ้นแล้วหยิบรองเท้านักเรียนที่เธอนั่งทับขึ้นมา ฟ้าวววว! หล่อนปารองเท้าของหนูนาลงไปบนสนามหญ้า จากตึกชั้นสี่ "ลงไปเอาซิ อีโง่" เพื่อนอีกคนยืนค้ำหัวแล้วตะคอกด่า ฮือ! ๆ ๆ หนูนาร้องไห้หนัก เจ็บปวดในใจ สับสนไปหมดว่าตัวเองผิดอะไรถึงเพียงนี้ ฮ่า! ๆ ๆ เพื่อนๆกลับนั่งหัวเราะสนุกสนานกับความเจ็บปวดที่แน่นในอก ตุ๊บ! ๆ ๆ สาวน้อยวิ่งหนีเสียงเย้ยหยันทั้งน้ำตา พาร่างลงจากชั้นบน วิ่งตากฝนไปยังสนามหญ้าเพื่อเก็บรองเท้าสองข้าง ทว่าพอหยิบมันขึ้นมากลับพบว่าไม่เหลือชิ้นดีเสียแล้ว หนังสีดำถูกมีดคัตเตอร์กรีดจนเป็นแผลยาวหลายแผล ฮือ! ๆ ๆ สาวน้อยยืนตากสายฝนจนเปียกปอน คำถามในใจเกิดขึ้นมากมาย ประดังประดา ฉันผิดอะไร? ฉันทำอะไรให้พวกหล่อนไม่พอใจรึเปล่านะ? ไม่จริง! ฉันไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำไป! ซ่าาาา! สายฝนปรอยลงมาอาบชุดนักเรียนจนชุ่มโชก สองขาเรียวยาวก้าวเท้าเปล่าย่ำหญ้า เดินขึ้นถนนออกมาหน้าโรงเรียน ฮ่า! ๆ ๆ เสียงหัวเราะของเพื่อนๆยังตามหลังมาไกลๆ อีโง่! เสียงนี้ยังแว่วดังอยู่ในหัว หนูนาก้มหน้าเดิน เก็บอาการไม่ให้เพื่อนและน้องๆชั้นอื่นเห็น ปล่อยให้น้ำตาไหลนองชุดนักเรียน แนบเนียนไปกับสายฝน เธอทำเหมือนทุกครั้งที่โดนแกล้ง คือการหนีออกมาจากจุดนั้นให้เร็วที่สุด ทว่าวันนี้ใจลอยจนมัวแต่ก้มมองพื้นถนน เอี๊ยด! ๆ ๆ รถเก๋งสีแดงเบรคจนล้อลาก ควันโขมง โครมมม! หน้ารถชนเข้ากับกระโปรงนักเรียน ร่างน้อยที่ซ่อนรูปอวบขาวล้มลงไปนอนแผ่หรา เคราะห์ยังดีที่เจ้าของรถเบรคจนเกือบจะหยุดก่อนชน จึงเพียงแค่ชนแปะแล้วล้มลงไปโดยที่ไม่มีเลือดตกยางออก "หนู หนู เป็นอะไรไหม" ชายหนุ่มรุ่นใหญ่วิ่งลงมานั่งคุกเข่า ดึงร่างสาวน้อยหนุนนอนบนหน้าขาและตบแก้มเบาๆ เค้าอยู่ในชุดตำรวจสีกากี ประดับดาวบนบ่า หุ่นล่ำเหมือนนักกีฬายกเวท "คุณพ่อ" สาวสวยเดินออกมาร้องตะโกน เธอคือน้ำผึ้งหัวโจกที่ชอบกลั่นแกล้งหนูนานั่นเอง "มาเร็ว มาช่วยเปิดประตูรถหน่อย" ตำรวจหนุ่มรุ่นใหญ่เรียกลูกสาว หล่อนรีบวิ่งหน้าซีดมาเปิดประตูรถ "อือ หนูไม่เป็นอะไรค่ะ" หนูนาลืมตา พยายามลุกขึ้น ทว่านายตำรวจกลับดึงเธอเข้ามานั่งพิงอก "นั่น ยัยหนูนานี่" น้ำผึ้งชี้นิ้วลงมายังร่างที่นั่งพิงอกพ่อตัวเอง "อย่าพึ่งลุกนะลูก ไม่รู้อะไรแตกหักบ้าง เดี๋ยวพ่อพาไปหาหมอ" น้ำเสียงอบอุ่นปรายโปรยลงบนกระหม่อมน้อย เป็นครั้งแรกที่หนูนาสัมผัสได้ถึงความรัก ด้วยพ่อแม่เธอต้องไปทำงานใช้แรงงานที่ต่างประเทศทั้งคู่ การอยู่บ้านคนเดียวทำให้สาวน้อยคนนี้ไม่เคยถูกใครดูแลมานานแสนนาน ฉะนั้นน้ำเสียงและอ้อมกอดของหนุ่มใหญ่จึงทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรง "อยู่นิ่งๆนะหนูนะ" เสียงตำรวจหนุ่มดังบนหัว สองแขนยกร่างน้อยอุ้มลอยขึ้นมานอนราบบนอ้อมแขน วางลงนอนเบาะหลังแล้ววิ่งกลับมาขับรถ ลูกสาวของเค้าขึ้นนั่งเบาะหน้าแล้วหันมามองหนูนาแบบงงๆ "ปล่อยเธอลงเถอะพ่อ หนูนาไม่เป็นอะไรหรอก" น้ำผึงเอ่ย "จะบ้าเหรอ พ่อขับรถชนเค้านะ ไม่พาไปหาหมอได้ไง" "แล้วนี่เป็นเพื่อนเราด้วยใช่ไหม หนูนาน่ะ ทำไมไม่ห่วงเพื่อนบ้าง ห๊ะ!" เสียงผู้เป็นพ่อตะคอกดุลูกสาว ทำให้หนูนาที่นอนข้างหลังรู้สึกสะใจชอบกล "หนูไม่เป็นอะไรจริงๆนะคะ" สาวน้อยพยุงตัวลุกนั่ง มองผ่านกระจกหน้าเห็นใบหน้าหล่อเข้มกับชุดตำรวจ "ไปตรวจก่อนลูก เดี๋ยวเสร็จแล้วพ่อกับน้ำผึ้งจะพาหนูไปส่งบ้านเอง" น้ำเสียงอบอุ่นดังตอบมา ฟังดูแล้วทั้งดุดันและเป็นห่วงจนไม่กล้าจะโต้แย้ง "งั้นหนูขอโทษนะคะที่ไม่ดูทางให้ดีก่อนข้าม" หนูนาก้มคำนับหนุ่มใหญ่ สายตาประสานกันผ่านกระจกมองหลัง "คราวหน้าก็ดูทางบ้าง ยัย เอ้อหนูนา" น้ำผึ้งเกือบหลุดปากด่า "ไปเช็ดหัวเช็ดตัวให้เพื่อนไป" พ่อหล่อนกลับออกคำสั่งแล้วหันหน้าทำท่าทางให้ปีนข้ามมาเบาะหลัง "โธ่ พ่อ" น้ำผึ้งบ่นแต่ก็ยอมคลานจากเบาะหน้ามาเบาะหลัง เธอใช้ผ้าเช็ดหน้าลูบหัวเปียกๆให้หนูนาแบบไม่เต็มใจ ฟุ่บ! ๆ ๆ มือเพื่อนที่เคยกลั่นแกล้งทุบตี ตอนนี้กำลังเช็ดแขนเช็ดขาให้จนแห้ง "ขอบใจนะ" หนูนายิ้มแบบใสซื่อ "อย่าคิดว่าชั้นจะญาติดีกับเธอ อีโง่" เพื่อนสาวก้มกระซิบหู มันยิ่งทำให้หนูนารุ่มร้อนในอก พอถึงโรงพยาบาลหมอก็ให้เปลี่ยนชุดนักเรียนออกแล้วใส่ชุดคนไข้สีเขียวๆ หนูนาโดนพาเข้าเครื่องเอ็กซ์เรย์ ตรวจอะไรหลายอย่างไปหมด ปรากฏว่าคุณหมอให้นอนดูอาการหนึ่งคืน นายตำรวจใหญ่เลยลางานเพื่อนอนเฝ้าหนูนาในห้องพิเศษ น้ำผึ้งโดนพ่อไล่กลับบ้านด้วยการโบกแท็กซี่ หล่อนดูอารมณ์เสียเอามากๆ แถมยังถลึงตาใส่หนูนาก่อนกลับ แววตาหล่อนคล้ายๆจะบอกว่าถ้ากลับไปเรียนมึงโดนแน่ หลังจากกินยาแล้วหนูนาก็กลับไปโดยที่มีหนุ่มใหญ่ในชุดตำรวจนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆเตียง กว่าจะรู้ตัวตื่นอีกทีก็ตอนที่มีมือใหญ่มาจับแขน ตอนนี้ มันทั้งดึก มืด และหนาว