บทที่ 6
“กี้...อ้าว เฮ้ย!...นั่นจะไปไหน...ลัคกี้!”
อัญชัญตะโกนเรียกเพื่อนสนิทที่พอพูดจบก็ฉวยกระเป๋ากับหนังสือลุกขึ้นและเดินออกไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทิ้งเพื่อนสนิทให้นั่งเกาหัวแกรก ๆ ด้วยความไม่เข้าใจ
“อะไรของมันว๊า นึกจะไปก็ไป...แล้วที่พูดเมื่อกี๊นี้จริงเหรอวะ...ที่ว่าไม่ยุ่งกับรุ่นพี่แล้ว...เฮ้อ...คิดไปก็น่าสงสารลัคกี้ มันก็น่าจะถูกแล้ว เพื่อนฉันอ่อนต่อโลกขนาดนี้เพลย์บอยอย่างพี่แจ็คคงไม่ได้คิดจริงจังด้วย...แต่ว่า...เอ...รุ่นพี่เป็นเพลย์บอยจริงเหรอวะ”
ถามตัวเองแต่ไม่ได้คำตอบนอกจากมองตามหลังเพื่อนสาวที่เดินลับหายไปหลังตึกอำนวยการ และขณะที่ลัคณาเดินจ้ำอ้าวไม่เหลียวหลังหล่อนก็รู้สึกว่าอยากกลับห้องพักขึ้นมาในทันใด อยากกลับไปพักผ่อนเพราะสับสนใจและเหนื่อยล้ากับเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้น
ถ้าคืนนั้นหล่อนไม่เออออตามจอมทัพไปที่คอนโด
ถ้าคืนนั้นหล่อนไม่มัวเสียเวลาอยู่ที่คอนโดของจอมทัพนานเกินไป
