บทที่ 10
“พี่แจ็ค...”
หญิงสาวครางออกมาเมื่อเขาถอนปากออกแต่ยังสบประสานกับดวงตางดงามคู่นั้น
ลัคณาเคลิ้มไปกับความหวั่นหวามชั่วขณะก่อนสติจะคืนกลับมาแต่ไม่รู้ตัวเลยว่าหน้าแดงจัดซึ่งไม่ใช่เพราะความโกรธ จอมทัพเองก็อยากดึงหล่อนเข้าไปกอด เขาไม่ได้เจ็บสักนิดกับแผลที่โดนเปลือกหอยบาด ความรู้สึกของเขาตอนนี้มีแต่อยากปรับความเข้าใจกับหญิงสาวที่ตั้งแง่กับเขาตลอเวลา ลัคณาช่วยประคองร่างที่กางเกงยีนส์เปียกซ่กฝ่ามือแดงด้วยเลือดให้ลุกขึ้นและเดินกลับไปที่บ้าน เมื่อไปถึงกลับไม่เห็นเงาของชาลีกับลลนา
“พี่สาวของกี้ไปไหนแล้วล่ะ”
จอมทัพเอ่ยถามหลังเปลี่ยนกางเกงยีนส์ที่เปียกปอนเป็นกางเกงเลนุ่งสบายแม้ว่ามันจะตัวเล็กไปหน่อยเพราะเป็นไซส์สำหรับคนตัวเล็กอย่างลัคณาและนั่งรอหญิงสาวเตรียมอุปกรณ์ทำแผลที่ห้องรับแขก ร่างเล็กบางกลับออกมาจากในครัวพร้อมยาใส่แผลและสำลี หล่อนนั่งลงพร้อมตอบว่า
“สงสัยจะนอนกันหมดแล้วค่ะ”
“นอ
