“แก้มแดงเชียว เขินครามหรือไง” นิ้วโป้งจากมือข้างขวาถูกยกขึ้นมาเกลี่ยแก้มนวลที่แดงปลั่ง นัยน์ตาของครามเหมือนกับมีเปลวไฟลุกโชนอยู่ ความร้อนแรงของมันกำลังแผดเผาร่างกายของระรินช้า ๆ
“ก็ครามเล่นจ้องกันขนาดนี้ จะไม่ให้เขินได้ยังไง” ลมหายใจและใบหน้าของครามที่โน้มเข้ามาใกล้ ทำให้ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของระรินเต้นถี่ระรัว ริมฝีปากเรียวหยักหยุดห่างจากเธอไม่ถึงนิ้ว กลิ่นอายของเขากำลังมอมเมาเธอ ในยามสายตาของทั้งคู่ผสานกัน
“ครามมองบ่อย ๆ เดี๋ยวระรินก็ชิน”
“พูดง่ายจังนะ”
“ขอลูกสาวให้ครามอีกสักคนได้ไหม”
“ทำอย่างกับเลือกได้”
“ถ้าเป็นบักหำน้อยก็ไม่เป็นไร ครามมีแรงเหลือเฟือ จะทำจนกว่าจะได้ลูกสาว”
“คะ...” ไม่ทันที่จะได้พูดต่อ ริมฝีปากอุ่นก็ประทับลงมากลืนคำพูดของเธอเสียแล้ว ความรู้สึกอุ่นนุ่มทำให้หัวใจระรินอ่อนยวบ ลิ้นอุ่นของเขาพยายามหลอกล่อให้เธอเปิดปากต้อนรับเขา และทันทีที่เผลอตัว ลิ้นอุ่นร้อนก็พั
