หลังจากวันนั้นพี่ภูก็ดูตึงๆ กับเธอไปเลย
"ช่วงนี้ทำไมท่านรองไม่แวะมาที่ห้องอาหารเลย" สรินาบ่นอุบอิบหลังชะเง้อคอรอมาหลายวัน
"ไม่มาก็ดีแล้วย่ะ มาทีก็อกสั่นขวัญแขวนกันไปหมด เลิกโอดครวญแล้วไปทำงาน" ยุพินสั่ง
"ค่ะ"
"เธอรู้รึเปล่าว่าทำไมท่านรองถึงไม่มา"
"เจ้าขาจะรู้ไปได้ยังไงคะ"
"ก็ฉันเห็นเธอติดรถท่านรองกลับบ้านแทบทุกวัน"
"ท่านรองอาจจะงานยุ่งมั้งคะ ยังไงขอตัวกลับก่อนนะคะ" เหลืออีกประมาณห้านาทีก็จะเป็นเวลาเลิกงานพอดี เจ้าขาเลยเข้าเปลี่ยนชุด หน้าโรงแรมมีรถสปอร์ตคันเดิมมาจอดรอเช่นเคย ออสตินใส่ช็อปสีเลือดหมูทับเสื้อยืดสีดำ ที่มองแล้วแปลกตาเห็นจะเป็นทรงผมที่เขาน่าจะเพิ่งไปตัดมาหมาดๆ อันเดอร์คัตที่ทำให้เขาดูเป็นผู้ชายแบดบอยมากขึ้นไปอีก
"มองอะไร"
"เปล่าสักหน่อย"
"แค่ยอมรับว่ามองผัวมันไม่ตายหรอก"
"ไม่ได้มองทำไมต้องยอมรับด้วย" เจ้าขาเชิดหน้า ให้ตายก็ไม่ยอมรับหรอก ออสตินถอนหายอย่างเอือมๆ
