"นะ...นี่ตินไม่ได้รับลูกจ๋าไปลองชุดแต่งงานเหรอ"
"ถ้าไปกูคงไม่รู้ว่ามึงแอบร้องไห้"
"ฮึก พี่เปล่าร้องสักหน่อย" เจ้าขารีบทำลายหลักฐานบนใบหน้าทิ้ง
หมับ!
"ไม่ทันแล้วมั้ย" ออสตินจับมือเล็กที่กำลังปาดน้ำตาอย่างเอาเป็นเอาตายให้อยู่นิ่งๆ แล้วใช้มือเช็ดน้ำตาให้เธอแทน แต่ยิ่งเช็ดเจ้าขาก็ยิ่งสะอึกสะอื้นหนักจนต้องดึงเข้ามากอดแน่นๆ
"ฮืออ" ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย แต่เธอห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไม่ได้จริงๆ นานมากที่เธอร้องไห้ในอ้อมกอดออสติน ทำเสื้อเชิ้ตราคาแพงของเขาเปียกชื้นไปหมด
"วันนี้ร้องให้พอ แล้วต่อไปก็อย่าร้องไห้ให้กูเห็นอีก ยกเว้น..."
"ฮึก ยกเว้นอะไร" ใบหน้าหวานเปื้อนน้ำตาเงยขึ้น
"ยกเว้นเวลาที่กูทำให้มึงเสียวมากๆ เก็บน้ำตาไว้ร้องตอนนั้นดีกว่า"
ปึ่ก! เจ้าขาทุบอกแกร่งแรงๆ "ทะลึ่ง!"
ไม่อยากจะเชื่อว่าในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจแบบนี้ออสตินยังโยงเข้าเรื่องสิบแปดบวกได้หน้าตาเฉย เหมือนเขาเกิดมาเพื่อ
