ด้านเจ้าขาพอได้ฟังเหตุผลก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว จนคนที่จะบ้าตายก็คือออสตินเอง
"ใจคอมึงจะไม่พูดอะไรกับกูสักคำเลยเหรอ กูเพิ่งฟื้นนะ"
"..."
"เจ้าขา"
"..."
"ที่รัก"
"..."
"คนดีครับ"
"..."
"ผัวขอโทษ"
"ฮึก..." แค่ได้ยินคำว่าขอโทษคำเดียวน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูอาบเต็มใบหน้าหวาน เสียงสะอึกสะอื้นดังบาดลึกไปขั้วหัวใจคนฟัง เขาอยากปลอบ แต่ติดตรงที่ว่าเจ้าของร่างบางนั่งอยู่ห่างเป็นเมตรและด้วยความที่นอนเป็นผักมาเป็นเดือน แข้งขาจึงไม่มีแรงจะลงจากเตียงไปหาเธอด้วยซ้ำ
"ฮือๆๆ"
"อย่างน้อยก็ช่วยมาร้องใกล้ๆ กูหน่อยได้มั้ย"
"ไม่!" เจ้าขาตอบทั้งที่ยังสะอึกสะอื้น
"ไม่อยากให้กูเช็ดน้ำตาให้แล้วเหรอคนดี" ออสตินเอ่ยเสียงนุ่มทุ้มเป็นพิเศษ
"ไม่จำเป็น พี่ไปให้พี่รัญชน์เช็ดให้ก็ได้"
"อยากตายก็ลองดู" กรามหนาขบกรอดขึ้นมาทันทีทันใด
"งั้นตินก็ลุกมาฆ่าพี่เลย ไหนๆ หนึ่งเดือนที่ผ่านมาพี่ก็เหมือนคนตายทั้งเป็น
