รุ่งเช้าวันต่อมา...
05.40น.
ฉันกำลังหลับตานอนอย่างสบายใจ ท่ามกลางบทเพลงที่พี่ดินร้องเมื่อคืนวนไปมากับความหมายแฝงในบทเพลงด้วยความรู้สึกในใจที่กำลังปั่นป่วนรุนแรงประหนึ่งคลื่นซัดโหมกระหน่ำ แต่อีกความรู้สึกหนึ่งกลับอบอุ่นซาบซึ้งพลันเอ่อท้นขึ้นในใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
แม้กระทั่งสองปีที่แล้วก็ตาม ความหมายของเพลงและน้ำเสียงจริงใจของเขาทำฉันอยากเก็บบทเพลงเมื่อคืนไว้ในความฝันทุกคืนให้มันคอยบรรเลงกล่อมฉันนอน
พรึบ!
“อื้อ~”
ฉันบิดขี้เกียจในเต็นท์แคบ ๆ พยายามขยับปรับเปลี่ยนท่านอนเพราะเริ่มรู้สึกเมื่อยแถมยังรู้สึกหนักๆ ตรงบั้นเอวอีกด้วย เหมือนมีคนเอาท่อนแขนมาพาดไว้เลย แต่ฉันจำได้ว่าเมื่อคืนเข้านอนคนเดียว
“ตื่นแล้วก็นอนนิ่งๆ ไปเจน”
เสียงทุ้มๆ ติดงัวเงียทำฉันลืมตาตื่นทันทีที่ได้ยินก่อนจะแหงนหน้าขึ้นไปมองอย่างฉับพลัน แต่ไม่วายโดนเขาดึงเข้าไปกอดแน่นกว่าเดิม พร้อมกับเกี่ยวขาขึ้นบนบั้นท้ายฉันจนฉั
