BAD LOVE เผลอใจรัก คนใจร้าย

BAD LOVE #1 เอี๊ยดด! “คุณหนู เชิญครับ” ชายชุดดำเดินมาต้อนรับหญิงสาวตัวเล็กที่ส่งยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน “ป๊าประชุมหรอคะ” ไพรินเอ่ยถามขึ้นระหว่างเดินไปยังลิฟต์ที่เปิดรอไว้อยู่แล้ว “ครับ นายท่านกับนายหญิงประชุมอยู่ แต่สั่งไว้ว่าให้คุณหนูทานข้าวก่อนได้เลยครับ” “แล้วเฮียทายหล่ะคะ” ไพรินเอ่ยถามก่อนจะเดินออกไปจากลิฟต์แล้วตรงไปยังห้องทำงานของคนเป็นพ่ออย่างคุ้นเคย “นายน้อย ไปเช็คของที่ท่าเรือกับคุณอัคนีครับ” แกร๊ก! ไพรินเปิดประตูเข้าไปในห้องด้วยสีหน้านิ่งๆ “นี่ยุ่งกันขนาดนี่เลยหรอ ถึงว่า..ไม่มีใครกลับไปนอนบ้านสักคน” ไพรินเอ่ยขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟากลางห้องทำงานของวายุ “ถ้าคุณหนูต้องการอะไรเรียกผมได้เลยนะครับ” “อีกนานมั้ยคะกว่าป๊าจะประชุมเสร็จ” “น่าจะอีกสักพักครับ” “โอเคค่ะ” ไพลินพยักหน้ารับก่อนจะหันซ้ายขวาอย่างไม่มีอะไรทำ ก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านไปพลางๆ -ผ่านไปสักพัก- เข้าไม่ได้ครับ เข้าไม่ได้! เห้ยย! อย่าให้มันเข้าไป จับไว้! ไพรินเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือก่อนจะมองไปที่ประตูด้วยท่าทีสงสัย “เสียงอะระ..” ปัง! “กรี๊ดด!” หญิงสาวสะดุ้งอย่างตกใจก่อนจะก้าวถอยหลังโดยอัติโนมัติ ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับลูกน้อง พร้อมกับจ้องหน้าไพรินอย่างไม่วางตา “คุณหนูครับ!” ชายชุดดำลูกน้องของวายุวิ่งเข้ามายืนป้องกันไพรินไว้ด้วยสีหน้าตึงเครียด “เกิดอะไรขึ้นคะ” ไพรินกระซิบถามชายชุดดำพร้อมกับมองชายหนุ่มตรงหน้า “ไอวายุ อยู่ไหน!” “ไอ้วายุ?” ไพรินพูดทวนขึ้นอีกครั้งก่อนจะมองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่ไม่ค่อยพอใจนัก “คุณน่าจะอายุมากกว่ารินแค่ไม่กี่ปี แต่การเรียกชื่อคนที่อายุคราวพ่อว่าไอ้แบบนี้ มันไม่สมควรนะคะ” “ฉันไม่สน!” “แต่รินสน เพราะคนที่คุณเรียกอยู่คือ...”// “ก็บอกว่าไม่สนไงวะ!” ชายหนุ่มพูดแทรกขึ้นอย่างโมโห “พูดมากนักนะมึง!” ปัง! ปัง! ปัง! วายุเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเฟร์ญ่าก่อนจะลั่นไกปืนไปที่ลูกน้องของชายหนุ่มจนทรุดลงไปนอนครวญครางอยู่กับพื้น “ถ้ามึงก้าวเข้ามาใกล้ลูกกูอีกก้าว มึงตาย!” วายุพูดก่อนที่จะมายืนประชันหน้ากับชายหนุ่ม ก่อนจะมองไปที่ลูกน้องของฝั่งตรงข้ามที่มองมาที่ตนเองด้วยสีหน้าหวาดกลัว “อย่าคิดแม้แต่จะแตะครอบครัวกู!” “ริน เป็นอะไรมั้ยลูก!” เฟร์ญ่าวิ่งเข้ามากอดลูกสาวด้วยสีหน้าเป็นห่วง ก่อนจะตวัดสายตาไปมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่พอใจ “โผล่หัวมาแล้วหรอ มึงใช่มั้ยที่เผาเรือสินค้าพ่อกู!” “หึ ท่าทางครอบครัวมึงจะทำแต่เรื่องแบบนี้สินะ สมองมึงถึงมีแต่เรื่องชั่วๆ!” “มึง!” ชายหนุ่มคนดังกล่าวยกปืนขึ้นจ่อหัววายุด้วยสีหน้าโมโห “ป๊า!” ไพรินมองภาพตรงหน้าก่อนทำท่าจะเดินเข้าไปแต่ถูกลูกน้องของวายุขวางเอาไว้ “หึ เอาสิ” วายุพูดเสียงนิ่งๆ พร้อมกับยิ้มมองมือของชายหนุ่มตรงหน้าที่สั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด “กวนตีนนักนะมึง!” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับกดปืนลงบนศรีษะของคนตรงหน้าก่อนจะปรายตาไปมองไพรินที่ยืนน้ำตาคลออยู่ด้านหลังวายุ “จริงสิ” ก่อนจะเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มพร้อมกับยิ้มเยาะออกมา “ทำมึงมันจะไปสะใจอะไร ทำลูกมึงดีกว่าเยอะ!” ก่อนจะหันปืนไปทางไพรินด้วยสีหน้าดุดัน แกร๊ก! ปัง! กรี๊ดด! ไพรินเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นลูกน้องของวายุที่เอาตัวเข้ามาบังทรุดลงตรงหน้าพร้อมๆกับชายหนุ่มที่เหนี่ยวไกปืน “ริน!” วายุวิ่งเข้ามากอดลูกสาวที่ยกมือขึ้นปิดหูพร้อมกับมองชายหนุ่มตรงหน้าที่ทรุดตัวลงบนพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด “อ๊ากกก! พวกมึง! โอ้ยย!” ชายหนุ่มร้องขึ้นก่อนจะหันไปมองเพทายที่ถือปืนมองมาที่เค้าด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา “จัดการมัน!” วายุหันไปตะคอกใส่ลูกน้องอย่างโมโห “ไม่ๆ ป๊าคะ พอแล้ว” ไพรินส่ายหน้าอย่างหวาดกลัวพร้อมกับกอดคนเป็นพ่อแน่น “พอแล้วป๊า” ก่อนจะหันไปมองเพทายที่ทำท่าจะเหนี่ยวไกใส่ชายหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง “เฮียทาย!” ไพรินตะโกนขึ้นพร้อมกับวิ่งไปจับแขนของเพทายเอาไว้อย่างห้ามปราม “อย่านะเฮีย พอแล้ว” เพทายมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนพื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลนองออกมาด้วยสีหน้านิ่งๆ ก่อนจะเงยหน้าไปมองวายุที่หันไปมองไพรินก่อนจะหันมาสบตากับเพทายพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ “ลากเจ้านายมึงออกไปให้พ้นหน้ากูซะ!” เพทายตะโกนขึ้นพร้อมกับมองไปรอบๆ ก่อนที่ลูกน้องของชายหนุ่มจะประคองเจ้านายของตนเองออกไปอย่างทุลักทุเล ไพรินยืนตัวสันเทาอยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายก่อนจะมองไปที่รอยเลือดที่พื้นด้วยสีหน้าหวาดกลัว “ริน อย่าไปมอง” เพทายลูบแขนน้องเบาๆอย่างเป็นห่วง “ริน ไพริน!” “คะ เอ่อ คะเฮียทาย” ไพรินหันไปมองพี่ชายด้วยสีหน้าตกใจ “ไปห้องอื่นดีกว่าลูก” วายุหันมาจูงมือลูกสาว “พาคนเจ็บไปหาหมอ แล้วให้คนมาจัดการห้องให้เรียบร้อย” ก่อนจะเดินออกไปอย่างเงียบๆ หมับ! “ตกใจอยู่หรอลูก” วายุโอบกอดลูกสาวที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆ “นิดหน่อยค่ะ” ไพรินตอบเสียงนิ่ง “นี่มันอะไรกันคะป๊า ทำไมเค้าถึงกล้าทำอะไรแบบนี้” “อย่าไปสนใจเลยลูก” “ทำไมทุกคนทำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ” ไพรินหันไปมองหน้าทุกคนอย่างไม่เข้าใจ “มันก็เรื่องปกติ” เพทายพูดเสียงนิ่ง “ไม่มีอะไรหรอกลูก ไม่ต้องคิดมาก” เฟร์ญ่ายิ้มให้ลูกสาวก่อนจะลูบแก้มเบาๆ “จะไม่เป็นอะไรจริงๆใช่มั้ยคะป๊า คนพวกนั้นเค้า...” ไพรินนิ่งไปเล็กน้อย “ริน ฟังป๊านะลูก มันเป็นเรื่องปกติของวงการนี้ที่จะต้องเจอ มันไม่มีอะไรหนูไม่ต้องคิดมาก” “แล้วนี่มาทำอะไร” เพทายพูดพร้อมกับทิ้งตัวลงข้างๆน้องสาว “ก็หายกันไปเลยเป็นอาทิตย์ ไม่มีใครกลับไปนอนบ้านเลย ทิ้งรินกันไปหมด” “มาทำไมไม่บอก” “รินบอกป๊าแล้ว ก็โทรไปเฮียไม่รับ” ไพรินหันไปพูดกับพี่ชาย “แล้วยังไงคะ วันนี้จะกลับไปนอนบ้านกันมั้ย?” วายุกับเฟร์ญ่ามองหน้ากันยิ้มๆ เมื่อเห็นลูกสาวสุดที่รักทำหน้างอนใส่ “กลับสิลูก ช่วงนี้บริษัทงานยุ่งมาก อาทิตย์นี้มีประมูลสัมปทานคาสิโนที่เกาะภาคใต้ งานนี้สำคัญมาก ป๊าเลยต้องมาดูเอง” “ทุกคนดูเหนื่อยกันมากเลย มีอะไรที่รินช่วยได้มั้ยคะ” ไพรินพูดขึ้นเสียงเศร้า “หึ” เพทายลูบหัวน้องสาวยิ้มๆ “รินไปทำอะไรที่รินชอบ แล้วก็ทำขนมอร่อยๆให้เฮียกินก็พอ” ไพรินส่งยิ้มบางๆให้พี่ชายก่อนจะสวมกอดอย่างอ้อนๆ “มันจะช่วยอะไรได้หล่ะคะ” “ช่วยได้สิลูก” เฟร์ญ่าลูบหัวลูกสาว “ปะ กลับบ้านกันดีกว่า” ก่อนจะหันไปพยักหน้ากับทุกคน “ป๊าหิวมากเลยเนี่ย รินกับทายอยากกินอะไรลูก” “ได้หมดเลยค่ะแล้วแต่เฮียทาย” ไพรินตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง “ที่เดิมมั้ยป๊า” เพทายเสนอ “อะ ที่เดิมก็ที่เดิม” ก่อนที่ทั้งหมดจะพากันเดินออกไปจากห้องอย่างอารมณ์ดี