“ห้องพี่เก็บเสียงดีเลยล่ะ ต่อให้มีนตะโกนดังแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยิน”
เธอหลุบสายตามามองแผงอกแกร่งของเขาพลางเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง กลิ่นน้ำหอมเจือด้วยแอลกอฮอล์จากร่างกายวิคเตอร์พลางทำหัวใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำ
“พะ…พี่วิคเตอร์จะทำอะไร!” เธอปัดมือเขาที่เลื่อนเข้ามาสัมผัสเอวออก แต่ทว่ากลับถูกรวบมือทั้งสองเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว สายตามองเขาที่กำลังแกะเนกไทออก ก่อนจะใช้มันผูกข้อมือเธอเอาไว้
“ทำบ้าอะไรของพี่! หยุดนะ!” ดิ้นไปก็ไม่สำเร็จ เพราะตอนนี้…มือทั้งสองถูกเขาพันธนาการไว้ด้วยเนกไทสีดำแล้วเรียบร้อย
“แก้มัดให้มีน!”
“ถ้าพี่บอกว่าไม่ล่ะ”
“มีนจะไม่มีวันให้อภัยพี่วิคเตอร์”
“แสดงว่าคงมีวันสินะ” รอยยิ้มบนริมฝีปากหยักปรากฏร้ายกาจขึ้นมา
“ถะ…ถอยไป” เธอใช้มือที่เขาพันธนาการด้วยเนกไทดันแผงอกแกร่งออก ในตอนใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรเคลื่อนเข้ามาใกล้ จนสามารถมองเห็นตัวเองผ่านนัยน์ตาดำขลับคู่นั้น
“คง
