วันต่อมา
ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศตกกระทบใส่คนสองคนที่กำลังนอนกอดกันบนเตียงนอนขนาดใหญ่ ร่างบางซึ่งซุกอยู่ใต้ผ้าห่มขยับเข้าหาไออุ่นจากคนข้างกาย แถมยังเผลอตวัดแขนสอดเข้าไปกอดเอวแกร่งโดยไม่รู้ตัว
การกระทำของหญิงสาวเรียกรอยยิ้มจากคนข้างกายได้ทันที วิคเตอร์นอนยิ้มทั้งที่ดวงตายังคงปิดอยู่ พร้อมกับกอดมีนาตอบเพื่อมอบความอบอุ่นให้
หลังจากรู้ว่ามีนายังรักเขาอยู่ มันยิ่งทำให้ปล่อยเธอหลุดมือไปไม่ได้จริงๆ ดูเหมือนตอนนี้หนทางที่จะเอาเธอกลับมาเป็นของตัวเองอยู่ใกล้แค่เอื้อมเท่านั้น
สิบห้านาทีต่อมา…
“อื้อ~” มีนาเริ่มส่งเสียงดังในลำคอเบาๆ ความรู้สึกแรกหลังจากตื่นนอนไม่ใช่ความหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศ หากแต่เป็น…
ไออุ่นจากอ้อมกอดคุ้นเคยของคนข้างกาย
“ตื่นแล้วเหรอ”
จุ๊บ…
เขาไม่เพียงแค่พูด แต่ยังแตะสัมผัสริมฝีปากลงมายังบนหน้าผากเบาๆ หนึ่งครั้งอย่างอ่อนโยนอีกด้วย
“ปล่อยมีนได้แล้ว” เธอบอกวิคเตอร์ด้วยน
