9
1269 คำ
ชายหนุ่มมองเธออย่างพิจารณา แต่ในสายตาของเดือนนารา อีตานี่มองเธออย่างจาบจ้วงเข้าขั้นลวนลาม เพราะสายตาของเขาเริ่มมองหน้าอกของเธอเป็นเป้านิ่ง
“เธอนี่ตาดีเป็นบ้า เลือกแอปเปิลเก่ง จะบอกอะไรให้ แอปเปิลมีเป็นพันต้น แต่ที่เธอกินไปเป็นแอปเปิลพันธุ์ผสมระหว่างรอยัลกาล่า ซึ่งมีต้นกำเนิดจากนิวซีแลนด์ แต่ถูกฉันผสมพันธุ์เข้ากับแอปเปิลสายพันธุ์มุตสึจากเมืองฮิโรซากิประเทศญี่ปุ่นจนได้สายพันธุ์ใหม่มีต้นเดียวในโลก ผลของมันแพงกว่าทองคำ ฉันใช้เวลาหลายปีกว่าจะเพาะพันธุ์มันสำเร็จและกว่าจะทำให้มันออกผลได้ก็นานมาก แล้วมันก็เพิ่งออกมาแค่สิบผลบนโลกนี้เพราะฉะนั้น ฉันขายแค่แสนดอลลาร์ถือว่าถูกมากเลย เพราะในอนาคตเมล็ดพันธุ์ของมันมีราคามหาศาลสร้างรายได้อย่างที่เธอคาดไม่ถึง”
ความรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าเป็นแบบนี้เอง
“อะไรนะ! ตั้งแสนดอลลาร์ มันเป็นแอปเปิลทองคำแล้วมั้ง” เดือนนาราอยากจะกรีดร้องออกมา “ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอก ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันจะแพงขนาดนั้นเป็นพันธุ์ใหม่ ลูกใหญ่รสดีที่สุดในโลก ฉันไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านสายพันธุ์แอปเปิลนี่”
“เธอรู้อะไรไหม ฉันจะส่งมันเข้าประกวดในปีนี้ แล้วฉันเชื่อมั่นว่ามันต้องชนะเลิศ ตอนนั้นคงมีคนจำนวนไม่น้อยยอมทุ่มเงินเพื่อให้ได้เมล็ดพันธุ์ของมันไปขยายพันธุ์ต่อ ฉันจะโก่งราคาเท่าไหร่ก็ย่อมได้ ถูกไหม”
“ยี้ คนหน้าเลือด”
“ไม่ต้องมาพูดมาก จ่ายมาเดี๋ยวนี้”
“ไม่มี ไม่หนี ไม่จ่าย” เดือนนาราจ้องเขากลับ “หน้าเลือดเกินไปแล้ว”
“เงินแค่นี้เธอยังไม่มีปัญญาจ่าย เลี้ยงเด็กคนนึงใช้เงินเท่าไหร่ ต่อให้เธอเป็นน้าของดิโน่แท้ๆ เธอก็ไม่สมควรเป็นผู้ดูแลแก” เขามองเรือนร่างชวนสัมผัสของหญิงสาว คาดคะเนด้วยสายตาแล้วว่าคงอายุไม่มากเท่าไหร่ “เพิ่งเรียนจบใช่ไหม มีงานทำหรือยัง เธอจะหาเงินที่ไหนลี้ยงเด็ก คนสวย ตอบฉันหน่อยสิ”
“ฉันไม่ได้ชื่อคนสวย ฉันชื่อเดือนนารา”
“อ้อ มีชื่อด้วยแฮะ แต่เรียกยากจัง ฉันเรียกเธอสโนวไวท์ดีกว่า”
“สโนวไวท์!” เดือนนาราทวนคำ
นิทานชื่อก้องโลกซึ่งเป็นผลงานของพี่น้องตระกูลกริมม์หญิงสาวเกือบทั่วโลกต่างรู้จัก แต่ว่า...
เดวิดมองคนตัวเล็กกว่าแล้วหัวเราะใส่หน้า แล้วก้มหน้าลงมาหาจนแทบชนใบหน้าสวยที่แหงนขึ้นมองเขา “อย่าหลงตัวเองคิดว่าฉันชมว่าเธอสวยเหมือนสโนวไวท์เชียวนะ ที่ฉันเรียกเธอว่าสโนวไวท์เพราะฉันจะเอาเธอมาเป็นสโนวไวท์ผู้รับใช้คนไม่แคระอย่างฉันกับหลานชายตัวเล็กอีกหนึ่งคน”
“บ้าไปแล้ว ทำไมฉันต้องมารับใช้คุณด้วย”
“ก็เธอไม่มีเงินมาจ่ายค่าแอปเปิลหนึ่งแสนดอลลาร์ เธอก็ต้องใช้แรงงานลดหนี้”
“ไม่มีทาง”
“งั้นเจอกันที่ศาล” เดวิดก้มลงไปหาซอกคอขาวๆ แล้วกระซิบเสียงเฉียบ “กฎหมายที่อเมริกาแรงนะ เธอบุกรุกเข้ามา แล้วยังขโมยของ และถ้าฉันจะยัดเยียดอีกสองสามข้อหาเข้าไปให้มีน้ำหนักขึ้น ฉันว่าไม่เหลือบ่ากว่าแรงที่ฉันจะทำ”
“ไอ้คนบ้า! คุณมันโรคจิตแล้วถึงได้คิดยัดเยียดข้อหาให้ฉัน คนเลวแบบนี้ถ้าปล่อยให้เลี้ยงเด็ก อนาคตเด็กจะโตมาเป็นคนแบบไหนกัน”
คนตัวใหญ่หัวเราะพรืด เขาถูกสโนวไวท์ด่า “งั้นงานแรกของสโนวไวท์ผู้รับใช้อย่างเธอ เธอต้องช่วยฉันเลี้ยงเจ้าเปี๊ยกจนกว่าพ่อของมันจะกลับมา และฉันพิสูจน์ได้ว่าเธอพูดความจริงหรือเปล่า”
เดือนนาราเม้มปากแน่นกับท่าทางยียวนของคนตัวใหญ่ตรงหน้า
“งานดูแลหลาน ฉันสัญญาจะดูแลแกอย่างดีที่สุด ขอแค่คุณกรุณาคืนหลานให้ฉัน แต่ว่า...” ริมฝีปากแดงระเรื่อเผยอขึ้นเล็กน้อยและแหงนคอมองเขาซึ่งคาดคะเนด้วยตาเปล่าคงสูงราวๆ ร้อยแปดสิบเซนติเมตร “ถ้าไม่ได้เป็นเด็ก และไม่ใช่คนแคระ ฉันไม่รับดูแล”
เดวิดนึกขำแม่สาวร่างเล็กคนนี้ เขาเดินไปกักเธอไว้ในอ้อมแขนทำให้เดือนนาราไปไหนไม่ได้
“นี่คุณมายืนค้ำหัวฉันทำไม มารยาทไม่มีหรือไง ถอยไปนะ”
“ฉันจะบอกเธอว่าเรื่องที่เธอพูดมาทั้งหมด ฉันยังไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ มาถึงเธอก็พูดปาวๆ ว่าจะเอาเด็กกลับไป อ้างโน่นอ้างนี้โดยไม่มีหลักฐาน ฉันคงให้ดิโน่ไปกับเธอไม่ได้หรอก แต่ถ้าอยากแสดงความบริสุทธิ์ก็อยู่ที่นี่ รอให้ความจริงทุกเรื่องปรากฏก่อน”
“คุณอยากได้หลักฐานของฉันใช่ไหม นี่ไง” เดือนนารารีบหยิบพาสปอร์ตกับวีซ่าส่งให้เขาดู “ฉันเป็นนักเรียนทุนมาเรียนที่นี่และทำงานเป็นออแพร์ หารายได้ส่งเสียตัวเองจนเรียนจบ ทุกอย่างมีหลักฐานหากคุณอยากรู้ว่าฉันพูดจริงไหมโทร.ไปถามบ้านโฮสต์ที่ฉันอาศัยอยู่ได้”
เขาก้มลงมากระซิบตอบเสียงแหบพร่า “เป็นใครอยู่ๆ จะมาออกคำสั่ง ตอนนี้เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว แล้วมันก็ไม่ใช่เวลาด้วย เวลานี้เป็นเวลาพักผ่อน เรื่องอื่นเอาไว้คุยกันวันหลังเถอะ”
เดือนนาราไปไม่เป็นอยู่ครู่ คุยกันวันหลัง แล้วตอนนี้เธอจะนอนที่ไหน ใบหน้าสวยกำลังคิดหนัก จะเอาหัวไปซุกที่ไหนนอนดี แต่ต้องโมโหอีกครั้งเมื่อคนตัวใหญ่เก็บวีซ่ากับพาสปอร์ตของเธอติดมือไปด้วย
“เฮ้ย คุณ นั่นมันเอกสารฉัน” เดือนนาราวิ่งตามไปเอาเอกสารสำคัญคืนแต่คนตัวใหญ่ก็ไม่ยอมคืนให้ หนำซ้ำยังชูมันไว้สูงเหนือศีรษะทำให้คนตัวเล็กกว่าต้องเขย่งจนสุด “เอาของฉันคืนมานะ”
“บุกรุกเข้ามาแบบนี้ ยังไงก็ไม่น่าไว้ใจอยู่ดี จะเก็บไว้ตรวจสอบก่อน”
“ลักทรัพย์ ฉันจะแจ้งความข้อหาลักทรัพย์”
เดวิดขำ “ลักทรัพย์อะไรกัน เมายาหรือเปล่า นี่บ้านฉัน แล้วตะกี้เธอก็ยื่นมันมาให้ตรวจสอบเองด้วย แล้วมันก็ต้องใช้เวลาตรวจสอบก่อน พาสปอร์ตปลอมเยอะแยะไป”
เดวิดบอกจบแล้วก็เดินหนีแต่เดือนนาราไม่ยอมวิ่งมาขวางหน้า คนตัวเล็กกว่ายืนจังก้าทำเหมือนจะขู่ให้เขากลัวได้
“ไอ้ขี้ขโมยเอาของฉันคืนมานะ ถ้าไม่คืน อย่าหาว่าฉันไม่เตือน ฉันจะไปแจ้งความเดี๋ยวนี้ว่าคุณเดวิด แบรดลีย์ จะบังคับให้ฉันขายแรงงานให้ ฉันไม่ยอม คุณเลยยึดพาสปอร์ตฉันไป” เดือนนาราหยิบประเด็นที่ร้ายแรงที่สุดมาขู่เขา เพราะเขาเป็นเจ้าของสวนต้องรักษาหน้าตาไม่ให้เสียชื่อ แต่เธอคิดผิดที่ไปคิดกระตุกหนวดเสือโหย
เดวิดยิ้มเย็น ดวงตาสีดำที่ได้มาจากมารดาที่เป็นชาวไทยทำให้เขามีใบหน้าที่ไม่ฝรั่งจ๋าแต่ดูคมเข้ม ดิบเถื่อน
เดือนนาราเห็นท่าทางน่ากลัวของเขาก็เริ่มหวาดๆ เธอก้าวถอยหลังสองสามก้าวแต่ช้ากว่ามือแกร่งที่เอื้อมมาจับเอวคอดกิ่ว
- ผู้เขียน
