ไม่...ไม่ใช่! ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยเป็นอดีต แต่เป็นคนที่สามีเธอเฝ้ารักและคิดถึงทุกลมหายใจ ตราบจนถึงทุกวันนี้ต่างหากละ
รอยยิ้มเยาะเปลี่ยนเป็นความสังเวชที่ไม่รู้ว่ามีให้แก่ตัวเองหรือเขากันแน่ แต่โมฬีไม่อาจทนอยู่ตรงนี้ได้อีกสักวินาทีเดียว ไม่ต้องการให้เปลวไฟที่แผดเผาเธออยู่ตอนนี้เผยความน่าสมเพชให้เขารู้ว่า...
เธอกำลัง ‘เจ็บ’ ปวดร้าวไปทั้งหัวใจ!
ความเจ็บปวดที่เหมือนโดนคนบดขยี้หัวใจผลักดันให้โมฬีกระชากมือออกจากมือหนา แต่รดิศกลับกำข้อมือเธอแน่นไม่ยอมปล่อย แม้ว่าเขาจะยังคงสนทนากับปลายสายอยู่ก็ตาม แววตาคมดุดันดุจหมาป่าที่มองเธออาจทำให้หัวใจหวั่นสะท้าน
แต่ไม่ใช่ในตอนที่โทสะของเธอคุกรุ่นราวกับมีไฟสุมเช่นนี้!
โดยไม่พูดอะไรสักคำ โมฬีกระชากมืออีกครั้งจนสุดแรงโดยที่ไม่กลัวว่าแขนจะขาดเลยสักนิด อาจเพราะเขามัวห่วงหน้าพะวงหลังจึงทำให้หลุดอย่างง่ายได้ มีรอยแดงปื้นเป็นทางยาวติดมาพร้อมกับอิสระที่ได้รับ ความเ
