“ไปชงกาแฟต้อนรับแขกให้ผมหน่อย” รดิศสั่งเสียงขรึม ต้องการกันโมฬีออกจากเรื่องต่ำตมพรรค์นี้
หญิงสาวก้มหน้าหลุบตา เก็บซ่อนความปวดร้าวน้อยเนื้อต่ำใจไว้ในอก เพื่อคนรักเก่า เขาถึงกับใช้เธอรองมือรองเท้าหล่อนเลยหรือ...
เพราะความร้อนใจบวกกับวิตกว่าเอื้อมดาวจะเผลอพูดอะไรไม่เข้าท่าออกมาอีก ทำให้รดิศหงุดหงิดที่โมฬีชักช้า เขาจึงเอ่ยเร่งเสียงดัง
“เร็วสิ!”
โมฬีนิ่วหน้ารู้สึกรวดร้าวไปทั้งอก มือบางสั่นระริก ความเจ็บปวดเสียดลึกแล่นมาจุกอยู่ตรงลำคอให้ตีบตัน ไม่รอให้เขาไล่ซ้ำเป็นครั้งที่สาม โมฬีก็เดินตัวปลิวเหมือนติดปีกออกไปทันที ในเมื่อเธออยู่แล้วเป็นก้างขวางคอพวกเขา เธอก็จะไม่อยู่ให้ขัดหูขัดตาและขัดใจใคร
“คุณมีอะไรก็พูดมาตรงๆ เลย อย่าอ้อมค้อม” รดิศยืนเอามือล้วงกระเป๋า ถามอดีตคนรักสีหน้าเย็นชา
“เอื้อมอยากทำงานที่บริษัทของคุณค่ะ” ในเมื่อเขาถามตรงๆ หล่อนก็ตอบตรงๆ ไม่อยากกระตุกต่อมโทสะของเขาให้พลุ่งพล่านไป
