บทที่ 4 คุณจะต้องยกมือไหว้ฉัน! 2
980 คำ
รู้ว่าเพื่อนจิตตก จารวีจึงคะยั้นคะยอชวนโมฬีออกมาเดินเล่นข้างนอกย่านสรรพสินค้าใจกลางกรุง ช็อปปิงของแบรนด์เนมที่ถูกใจ ทั้งเสื้อผ้า กระเป๋าและรองเท้า ด้วยผู้หญิงเราพออารมณ์ไม่ดีเมื่อไร เป็นต้องละลายทรัพย์เพื่อความสบายใจ
โมฬีเข้าใจความเป็นห่วงของเพื่อน เธอจึงเพียรยิ้มตอบคำถามที่จารวีชี้ชวน ด้วยไม่อยากให้หล่อนพลอยทุกข์ไปกับเธอด้วย แม้ในใจตอนนี้จะเซ็งแสนเซ็งจนไม่อยากขยับแม้แต่ปลายนิ้วเลยก็ตาม เธอจึงเดินตามเพื่อนต้อยๆ อาศัยช็อปปิงวินโดว์ ต่อให้จารวีจะออกปากอย่างใจป้ำว่าจะซื้อของฉลองความโสด ให้เธอเลือกตามใจชอบได้เลย แต่เอไม่อยู่ในอารมณ์รื่นเริงจริงๆ
เดินขาลากมาเกือบสองชั่วโมง ในที่สุดเพื่อนสาวขาช็อปก็ออกปากว่าเมื่อยอยากจะขาที่นั่งพัก จารวีจำได้ว่าแถวนี้เพิ่งมีร้านอาหารนานาชาติเปิดใหม่ ไฮโซคนดังแห่กันมาเช็กอินถ่ายรูปลงโซเชียลอวดกันยกใหญ่ หล่อนเห็นแล้วก็นึกตื่นเต้นอยากจะไปใช้บริการอยู่เหมือนกัน จึงโทร. จองโต๊ะก่อน แล้วลากโมฬีออกจากห้างเดินไปที่ร้านดังกล่าว
“จองไว้สองที่ค่ะ” จารวีแจ้งแก่พนักงานต้อนรับ พร้อมกับยื่นข้อความ SMS รหัสการจองให้ดู
“เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานต้อนรับเอ่ยยิ้มแย้ม ผายมือออกให้สองสาวอย่างสุภาพ
“พวกเธอหยุดก่อนสิ”
เดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าวโมฬีกับจารีวีก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อได้ยินน้ำเสียงหยิ่งผยองของใครบางคน พอหันกลับมาก็เห็นยัยคุณหนูคอกระเหรี่ยงยืนชี้นิ้วราวกับเป็นขาใหญ่ มีเพื่อนสาวยืนเชิดหน้าขนาบข้างคนละฝั่งราวกับเป็นนางสนองพระโอษฐ์
“ฉันต้องการโต๊ะของพวกเธอ” วราภัคเอ่ยอย่างไม่เกรงใจ ควักแบงก์พันจากกระเป๋าเงินสองสามใบยื่นส่งให้ “แค่นี้พอมั้ย?”
โมฬีกับจารวีมองหน้ากันแล้วยิ้ม ก่อนจะปรายตามมองวราภัคอย่างเอือมๆ ราวกับหล่อนเป็นนางร้ายที่หลุดมาจากละครหรือนิยายน้ำเน่า
“ที่บ้านไม่สอนเรื่องมารยาทเหรอ อยากกินก็ต้องรอคิวนะคะ”
จารวีแขวะยิ้มๆ พลางส่ายหน้า คนพวกนี้นี่ยังไง ทำไมถึงได้หน้าด้านอย่างนี้ แค่รวยนิดรวยหน่อยก็อวดเบ่งทำตัวกร่างไปทั่ว คิดว่าพ่อรวยแล้วจะใหญ่คับฟ้าอย่างนั้นหรือ
“เธอรู้รึเปล่าว่าพ่อของเพ็กกี้เป็นใคร จะพูดจะจาอะไรหัดระวังปากเอาไว้ซะบ้างนะ” เพื่อนสาวของวราภัคแหวกลับมาทันควัน
“จะใครก็ช่าง เรามาก่อนก็ต้องได้สิทธิ์ก่อน” โมฬีเอ่ยเสียงเรียบ ชำเลืองมองยัยคุณหนูหน้าบูดด้วยหางตา
“คุณเป็นผู้จัดการใช่ไหม ฉันวราภัค วัฒนากูล ต้องการโต๊ะว่างเดี๋ยวนี้ ฉันหิวแล้ว” วราภัคหันไปสั่งผู้จัดการร้านเสียงแหลม
ผู้จัดการสาวสาวใหญ่มีสีหน้าลำบากใจ หล่อนเป็นพนักงานมีหน้าที่บริการให้ลูกค้าทุกคนพึงพอใจ ซ้ำลูกค้าส่วนใหญ่ต่างก็เป็นคนมีเงิน จึงใช่ว่าจะล่วงเกินทำให้ขุ่นเคืองได้ จริงอยู่ที่ลูกค้าสองท่านแรกทำการโทร. จองโต๊ะเอาไว้ก่อน แต่เมื่อลองทบทวนดูแล้วหล่อนก็ไม่อาจเพิกเฉยต่อลูกค้าสาวสามคนหลังได้ ด้วยหนึ่งในนั้นพ่วงนามสกุลดัง คงไม่ใช่เรื่องฉลาดที่นักหล่อนจะไปขัดขาขัดใจคนมีทั้งเงินและอำนาจ
“ขอโทษด้วยนะคะคุณลูกค้า ทางร้านต้องขอยกเลิกการจองโต๊ะของคุณลูกค้า เพราะคุณผู้หญิงท่านนี้จองไว้ก่อน รบกวนมาใช้บริการวันหลังนะคะ”
ผู้จัดการสาวใหญ่ก้มหัวอธิบายกับโมฬีและจารวีอย่างสุภาพ แต่ความหมายนั้นชัดเจนคือปฏิเสธพวกเธอ
“ร้านคุณมีชื่อเสียงออกใหญ่โต แต่คุณที่เป็นถึงผู้จัดการกลับบริการลูกค้าแบบนี้เหรอคะ” โมฬีกระตุกยิ้ม เลิกคิ้วถาม
“ใช่ ทั้งที่เรามาก่อนแท้ๆ แต่กลับลัดคิวให้คนมาทีหลังหน้าตาเฉย แบบนี้ฉันคงต้องร้องเรียนเจ้าของร้านหน่อยแล้วละมั้ง” จารวีช่วยเสริม
ผู้จัดการได้ยินก็พลันหน้าซีดลงทันตา หากโดนร้องเรียน ไม่แคล้วหล่อนคงต้องถูกไล่ออกสถานเดียวเป็นแน่ เพราะเจ้านายใหญ่ขึ้นชื่อเรื่องความเข้มกวดของการให้บริการมากเป็นที่สุด ท่านย้ำเสมอว่าพนักงานทุกคนจะต้องปฏิบัติหน้าที่ให้ดีที่สุด เน้นการบริการด้วยเซอร์วิสมายด์
“ไม่ต้องกลัว ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ฉันจะออกหน้าแทนคุณเอง” วราภัคเชิดหน้าเอ่ยอย่างลำพอง
ได้ยินลูกสาวคนใหญ่คนโตเอ่ยเป็นมั่นเป็นเหมาะ ผู้จัดการสาวก็ไม่เกรงกลัวอีกต่อไป หล่อนมองเหยียดสองสาวอย่างดูถูก คนหนึ่งแต่งตัวปอนๆ สวมแค่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ กับรองเท้าผ้าใบเก่าๆ อีกคนถึงจะแต่งตัวดีขึ้นมาหน่อย สวมเสื้อผ้าแบรนด์เนม แต่ถ้าเทียบกับวราภัคที่ดูราวกับเป็นหุ่นในตู้โชว์ของห้องเสื้อชั้นนำระดับโลกแล้ว ดูอย่างไรก็เทียบกันไม่ติด
“รบกวนคุณลูกค้าออกไปดีๆ เถอะค่ะ หยุดรบกวนลูกค้าและทางร้านของเราได้แล้ว” หล่อนเอ่ยเสียงดัง ทำเอาแขกในร้านและผู้คนที่เดินผ่านไปมาหันมาเป็นตาเดียว
“ได้ยินแล้วใช่มั้ย รีบๆ ออกไปให้พ้นพวกฉันได้แล้ว ร้านนี้เขารับแต่ลูกค้าวีไอพีมีระดับเท่านั้นแหละ” เพื่อนสาวของวราภัคเอ่ยเยาะ พลางหันไปส่งเสียงหัวเราะคิกคักกันด้วยความสะใจ
“ถ้าพวกฉันไม่ไป จะเกิดอะไรขึ้น” โมฬีหรี่ตาถาม ทางท่านิ่งเฉย แต่ก็ฟ้องชัดว่าพร้อมจะเอาเรื่อง
- ผู้เขียน
