โมฬีนั่งมึนงงอยู่ภายในห้องนอนกว้าง ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าวันนี้ห้องกว้างกว่าปกติ มีแค่เธอที่อยู่อย่างเดียวดายกับบรรยากาศที่อ้างว้างทำให้คนหนาวใจ เหงาจนอธิบายไม่ถูก รู้แต่ว่าเธอไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย...
เกลียดเข้าไส้!
เธอไม่รู้ว่านั่งอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว เอาตรงๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าออกจากงานกลับถึงบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ สิ่งเดียวที่ชัดเจนจนกระทั่งถึงตอนนี้ก็คือสามีทิ้งเธอไปกับผู้หญิงแปลกหน้า คนที่เขาเรียกว่า
‘เอื้อม...’
โมฬีไม่รู้ว่าหล่อนเป็นใคร และเธอก็คงไม่คิดอะไร หากว่ารดิศจะไม่แสดงท่าทีร้อนรนจนเกินเหตุ สีหน้าเขาตื่นๆ ทำตัวมีพิรุธเหมือนคนมีชนักปักหลัง เพียงแค่ผู้หญิงคนนั้นปรายตามองมาด้วยแววตาโศกเศร้า เขาก็สะบัดมือเธอออกทันทีจนเธอใจหาย ซ้ำยังเดินจากไปพร้อมกับหล่อน ทิ้งเธอเอาไว้กับเตชิต และเพียงโทร. มากำชับสั้นๆ ว่าให้ส่งเธอกลับบ้านอย่างปลอดภัย
หญิงสาวหลับตาลงช้าๆ อารมณ
