โมฬีตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียหนังตาแทบยกไม่ขึ้น ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเธอผล็อยหลับไปตอนไหน ล่าสุดที่ดูนาฬิกาแขวนเมื่อคืนคือตอนที่เข็มสั้นชี้ไปยังสองนาฬิกา
หญิงสาวยกมือขยี้ตาดันตัวจะลุกก็ต้องขมวดคิ้ว รู้สึกมีอะไรหนักๆ กดทับพาดอยู่ที่เอวแบนบางของตน ทำให้เธอไม่อาจพลิกตัวได้ พอเลิกผ้าห่มออกก็เห็นแขนใครบางคนกระชับสวมกอดเธออยู่ จึงค่อยๆ ไล่สายตาขึ้นไปจนพบกับร่างสูงโปร่งและใบหน้าที่หลับสนิทของสามี
เขากลับมาตอนไหน?
เขาไปทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้น?
ทำไมถึงได้หายไปเกือบทั้งคืน?
รู้มั้ยว่าคนที่รอเขาอยู่ปวดใจมากแค่ไหน?
คำถามร้อยแปดผุดขึ้นพร้อมกับความคลางแคลงใจ อยากจะเขย่าตัวเขาให้ลุกขึ้นมาตอบคำถามคาใจของเธอ แต่ก็ต้องอดกลั้นแม้จะมีสิทธิ์โดยชอบธรรมทุกอย่าง จะมีประโยชน์อะไร ต่อให้เธออยากถามใจจะขาด แต่ถ้าเขาไม่อยากตอบ เธอจะทำอะไรได้ล่ะ
รู้หรือไม่รู้... ดูแล้วก็คงปวดใจไม่ต่างกัน
โมฬีกลืนความขุ่นข้องหมองมัวต
