Ep.8
2194 คำ
Ep.8
Baibua talk.
"กินข้าวอิ่มแล้ว ไปไหนต่อดีนะ" ฉันหันไปมองเสี้ยวหน้าของคนที่กำลังหมุนพวงมาลัยรถเลี้ยวออกจากห้างอย่างอารมณ์ดีหลังจากที่เขาได้กินข้าวจนอิ่มหนำสำราญ สมดั่งใจของเขาแล้ว
"กลับ" ฉันพูดออกไปเสียงนิ่งๆ ติดเบื่อหน่าย และหันกลับมามองถนนตรงหน้าต่อ เพราะเบื่อที่จะมองหน้าเขาเต็มทีแล้ว ผู้ชายอะไรน่าตาก็ดีแต่ทำตัวโคตรแย่ โปรไฟล์ในอินเตอร์นี่โคตรดี เป็นศิลปินที่มีความเป็นสุภาพบุรุษ รักสัตว์ มีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ชอบเสียสละ นั่นนู่นนี่ บลาๆๆ แต่ละอย่างนี่คือดีๆ ทั้งนั้นเลย
ซึ่งมันแตกต่างจากที่ฉันได้เจอแบบลิบลับ แล้วฉันของพูดตามตรงเลยนะ ว่าตั้งแต่ที่ฉันได้มาเจอเขาจนถึงตอนนี้ ฉันยังสัมผัสไม่ได้ถึงไอ้คำพูดเหล่านั้นเลยนอกจากความหล่อและหน้าตาดีของเขา แบบนี้มันเข้าข่ายหลอกลวงประชาชนชัดๆ เลย
"เดี๋ยวไปกินของหวานต่อดีกว่า"
ห้ะ!? อะไรนะ ของหวานอีกแล้วเหรอ ก่อนที่ฉันจะมาหาเขาที่นี่ฉันก็เพิ่งไปกินกับยัยน้ำขิงมาเองนะ ถ้าต้องไปกินของหวานกับอีตานี่อีก มีหวังน้ำตาลขึ้นสมองฉันแน่ๆ
"ฉันไม่ไปนะ ฉันจะกลับ"
"เธอชอบกินเค้กปะ ?" เขาผิวปากอย่างสบายอารมณ์และทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่ฉันพูด ก่อนจะหันหน้ามาถามฉันด้วยสีหน้าที่ไม่ได้ทุกข์ร้อนใดๆ เลยแม้แต่นิดเดียว
"มะ...!" และในขณะที่ฉันกำลังจะตอบคำถามของเขา เขาก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน
"ช่างเถอะ ถึงเธอจะชอบหรือไม่ชอบ ยังไงเธอก็ต้องไปกับฉันอยู่ดี" พูดจบเขาก็ไหวไหล่เบาๆ อย่างไม่ใส่ใจ
"จอดให้ฉันลงข้างหน้านี้ด้วย" ฉันหันไปบอกเขา ทุกคนก็รู้ว่าฉันไม่ชอบกินของหวานขนาดไหน แล้วถ้าฉันต้องไปกับอีตานี่อีกฉันต้องเป็นโรคประสาทแน่ๆ ลำพังแค่ไปกินข้าวด้วยก็เกินจะทนแล้วนะ ยอมไปด้วยแล้วยังไม่พอ เขายังบังคับให้ฉันกินกับเขาอีกต่างหาก บอกเลยว่าฉันโคตรเซ็ง! จะบ้าตาย
เขาไม่ยอมจอด แถมยังลอยหน้าลอยตาผิวปากอย่างอารมณ์ดีอีกต่างหาก
"นี่นาย! ฉันบอกวะ..."
"อยู่เงียบๆ ดิ รถมันติดฉันไม่มีสมาธิขับรถ แล้วก็นั่งดีๆ ด้วยฉันมองไม่เห็นกระจกหลัง"
"!!?" และเขาก็ไม่ได้พูดธรรมดานะ เขาพูดพร้อมกับเอามือมาดันฉันให้เอนหลังไปติดกับเบาะอย่างหน้าตาเฉยอีกต่างหาก
จากนั้นเขาก็ผิวปากฮัมเพลงและขับรถของเขาไปอย่างสบายใจ ไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนอะไรกับฉันที่นั่งทำหน้าหงุดหงิดใส่เขาอยู่ตอนนี้เลย
...อดทนไว้บัว อดทนไว้ก่อน...อย่าเพิ่งระเบิดออกมาตอนนี้นะ
เวลาต่อมา~
Sigz Ca'fe
"ถึงแล้ว ร้านนี้ละ" จีโน่พูดถึงหลังจากที่เขารถมาถึงคาเฟ่แห่งถึงที่อยู่ในย่านใจกลางเมือง
"ร้านนี้ ?" ฉันมองไปยังคาเฟ่ที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะหันหน้ากลับมาถามเขาด้วยความงุนงงและไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่ ว่าเขาต้องการมากินของหวานที่ร้านนี้จริงๆ หรือ
"ใช่ ร้านนี้แหละ ทำไมเหรอ ?"
โอเค! ไอ้ที่ตั้งอยู่ตรงหน้ามันก็คือคาเฟ่ที่ขายขนมหวาน พวกเค้ก หรืออะไรต่างๆ ที่คาเฟ่ปกติควรมีนั่นแหละ แต่ที่มันไม่ปกติตอนนี้ก็คือ...สภาพของร้าน คือมันเหมือนยังทำร้านไม่เสร็จเลย หน้าร้านมีกองทราย กองอิฐ ถุงปูนอะไรเยอะแยะไปหมด แถมไฟหน้าร้านยังเปิดไว้แค่ดวงเดียวอีกต่างหาก เอาง่ายๆ เลยนะ ที่นี่มันเป็นคาเฟ่ที่ยังสร้างไม่เสร็จดีๆ นี่แหละ
มาทำไม ?
"นายไม่เห็นสภาพมันเหรอ ? แล้วก็อย่าบอกเชียวนะว่ามันเป็นร้านสไตล์นี้"
"หึๆๆ มันไม่ใช่ร้านสไตล์นี้หรอก" เขาหัวเราะขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะหันมาพูดกับฉัน
"แล้ว ?"
"แต่ร้านมันยังสร้างไม่เสร็จจริงๆ แล้วมันก็ยังไม่เปิดให้บริการด้วย"
"แล้วนายมาที่นี่ทำไม ?"
"ก็มากินเค้กไง" เขาตอบและไหวไหล่เบาๆ แบบไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรพร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองเพื่อเตรียมตัวจะลงรถ
"!?"
"ลงรถเลยเร็วๆ ไม่ต้องทำหน้างง เดี๋ยวเข้าไปเธอก็รู้เองนั้นแหละ" คือแค่นี้ก็เบื่อจนไม่รู้จะเบื่อยังไงแล้ว จะต้องมาประสาทกินกับคนแบบเขาอีก ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ แล้วพอเขาพูดจบเขาก็เปิดประตูลงจากรถไปเลยทันที
ส่วนฉันน่ะเหรอ ? จะทำอะไรได้ล่ะนอกจากเดินตามเขาลงไปด้วยสีหน้าเซ็งๆ
คือชีวิตฉันก็ไม่ได้ว่างขนาดนั้นปะ ฉันมีการมีงานที่ต้องทำ แล้วนี่ฉันต้องทิ้งงานพาร์ทไทม์ ขาดรายได้เพื่อมาตามผู้ชายที่ไร้สาระอย่างเขา
เซ็งว่ะ!
"เดินระวังๆ หน่อย เดี๋ยวไม้ก็หล่นใส่หัวหรอก" จีโน่ที่เดินอยู่ข้างหน้าหันมาบอกฉันในขณะที่เรากำลังจะเดินเข้าไปในร้าน
"รู้แล้วน่า" ฉันตอบเขาไปแบบส่งๆ คือฉันก็ไม่ได้โง่ขนาดที่จะเดินไม่ระวังขนาดนั้นหรอก
"รู้แล้วก็เดินให้มันดีๆ เดินเบาๆ ด้วย"
"เออๆ นายรีบๆ เดินเข้าไปเถอะ" ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วย ไปกินร้านอื่นก็จบ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมว่าต้องเป็นที่นี่
"อ้าว!? มันไม่อยู่เหรอวะ ?" จีโน่เดินมาหยุดอยู่ที่ห้องห้องหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นส่วนของห้องครัวที่เอาไว้สำหรับทำขนมก่อนจะพูดขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นมาเกาหัวอย่างงงๆ
"อะไร ?" ฉันถาม
"ที่นี่ไม่มีคนอยู่เลย" เขาหันมาพูดกับฉัน ก็แน่ล่ะ มันจะมีคนอยู่ได้ยังไง ก็ในเมื่อมันยังสร้างไม่เสร็จด้วยซ้ำ ถึงห้องครัวที่นี่มันจะดูเป็นห้องครัวที่สมบูรณ์แบบแล้วก็เถอะ แต่มันก็ดูไม่น่ามีคนอยู่อยู่ดี
"ก็นี่มันจะสามทุ่มแล้ว" ค่ะ ทุกคนฟังไม่ผิดหรอก นี่มันจะสามทุ่มแล้วจริงๆ จะสามทุ่มแล้วแต่ฉันก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะได้กลับบ้านง่ายๆ
"ปกติมันก็อยู่เวลานี้แหละ"
"นายหมายถึงใคร ?"
"เพื่อนฉัน มันเป็นเจ้าของร้าน" ถึงว่าล่ะ ว่าทำไมเขาถึงกล้าเขามาทั้งๆ ที่สภาพร้านยังเป็นแบบนี้
"แล้วนายจะเอาไงต่อ ?" ฉันถามเขาไป และที่ถามก็เพราะว่าฉันอยากออกไปจากที่นี่เต็มทีแล้วนะ ฉันควรได้พักผ่อนเพราะพรุ่งนี้ฉันมีงานเช้า! และฉันก็จะไม่ยอมทิ้งงาน เสียรายได้เพื่ออะไรที่มันไร้สาระอีกแล้ว!
"อืม...นั่นสิเอาไงดี" เขายกมือขึ้นลูบต้นคอตัวเองพลางมองไปรอบๆ และทำหน้าคิดไปด้วย
"งั้นเรากละ..."
"คิดออกแล้ว!" ในขณะที่ฉันกำลังจะพูดคำว่ากลับออกมา เขาก็ดันโพล่งตัดหน้าฉันขึ้นมาซะก่อน
"?"
"ก็เดี๋ยวเราทำเค้กกันเองเลย ดีมะ ?"
"ห้ะ!? นะ...นายว่ายังไงนะ ?" ฉันถามเขาออกไปอย่างไม่อยากจะเชื่อหู นี่เขาคิดอะไรอยู่กันแน่วะ
"ทำเค้กไง เธอทำเป็นปะ ?"
"หึ! ไม่เป็น" ฉันส่ายหน้ารัวๆ ตอบเขาไป
"ฉันก็ทำไม่เป็นเหมือนกัน" พูดจบเขาก็ยกมือขึ้นมาเกาหัวตัวเองพร้อมกับมองไปรอบๆ อีกครั้ง
"...ฉันว่าเรากลับกันเถอะ มันดึกแล้ว" พอเห็นเขาเงียบไปเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ฉันก็พูดออกไปเผื่อจะเปลี่ยนใจเขาได้บ้าง เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนเขากำลังพยายามคิดจะทำอะไรสักอย่างอยู่
"..." แต่เขาก็ยังเงียบ
"...จีโน่?" ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆ หน้าเขาเหมือนคนกำลัง...เครียด?
"ยูทูบ! ใช่! ดูยูทูบไง"
"ห้ะ!!!?" และคำที่เขาพูดออกมามันทำให้ฉันอึ้ง แล้วไม่ได้อึ้งธรรมดานะ อึ้งหนักมาก! ไอ้คิดที่จะทำเค้กเองทั้งๆ ที่ทำไม่เป็นนี่ก็ว่าหนักแล้วนะ แล้วนี่ยัง...!!!
"เดี๋ยวฉันลองๆ หาวิธีทำก่อน..." พูดจบเขาก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเพื่อที่จะหาคลิปวิธีการทำเค้กจริงๆ
"…นี่จีโน่" ฉันที่ยืนดูอยู่ก็เรียกชื่อเขาออกไปด้วยความหงุดหงิดที่มันเริ่มปะทุขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆ
"..." เขายังคงก้มหน้าสนใจมือถือตัวเองอยู่ โดยไม่ได้สนใจฉันเลย
"ถ้านายอยากทำนายก็ทำไปเลยนะ ฉันขอตัวกลับก่อน" ฉันพูดพร้อมกับเตรียมตัวจะเดินออกมาจากตรงนั้นทันที
"เฮ้ย! ได้ไงอะ มาด้วยกันก็ต้องกลับพร้อมกันดิ" ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ก้าวท้าวออกไปพ้นประตูห้องครัว จีโน่ก็พุ่งเข้ามาดึงแขนฉันไว้ทันที
"ฉันไม่ได้มีเวลาว่างพอที่จะมาทำเค้กเพื่อกินเองแบบนายหรอกนะจีโน่ ฉันมีงานต้องทำ" ฉันหันไปพูดกับเขาอย่างเบื่อหน่าย พรุ่งนี้เขาว่างนี่ไม่ต้องทำงานเหมือนฉัน เขาก็เลยมีเวลามาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ไง
"ไอ้งานพาร์ทไทม์โง่ๆ ของเธออะนะ"
"นี่ ช่วยพูดให้มันดีๆ หน่อย ถึงมันจะเป็นพาร์ทไทม์โง่ๆ ในสายตานาย แต่มันก็ทำให้หลายๆ คนอยู่รอดได้ในหลายๆ วันนะ" ฉันนี่แหละคนหนึ่งถ้าฉันไม่ได้งานพาร์ทไทม์พวกนี้ทำ ฉันก็คงไม่มีเงินใช้แล้วก็คงไม่ได้เรียนหนังสือสูงๆ แบบนี้หรอก
"เออๆ นั่นแหละ ไม่ต้องไปทำหรอกไปลาออกซะ"
"ฮะ! นายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ!?" อยู่ๆ ก็มาบอกให้ฉันไปลาออกจากงาน ประสาท
"ทำตามที่ฉันพูด"
"นี่จีโน่! นายอย่ามาบ้าแถวนี้ได้มั้ย ? ถ้าฉันลาออกแล้วจะให้ฉันไปทำอะไร"
"ก็มาทำงานกับฉัน" เขาตอบพร้อมกับไหวไหล่เบาๆ เหมือนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร
"มาเป็นเบ๊ให้นายเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก เงินก็ไม่ได้สักบาท" แถมยังเสียพลังงานชีวิตด้วย ใครมาทำก็โง่แล้ว โง่กว่าทำพาร์ทไทม์อีก
"แล้วใครบอกว่าฉันจะใช้เธอฟรีๆ ล่ะ ทำงานที่ไหนมันก็ต้องได้เงินอยู่แล้ว"
"พอๆ เลิกพูดอะไรไร้สาระสักที ฉันจะกลับไปพักผ่อนแล้ว"
"เอ้า! ที่ฉันพูดนี่ฉันจริงจังนะ ไม่ได้พูดเล่น"
"ฉันไม่อยากเป็นเบ๊ให้ใคร" แค่เป็นอยู่ตอนนี้ก็เบื่อมากๆ แล้ว จะขืนให้เป็นต่อฉันได้พบจิตแพทย์วันละหลายรอบแน่ๆ
"เบ๊เบ้ออะไรไร้สาระ ไอ้งานที่ฉันพูดถึงน่ะ ฉันหมายถึงให้เธอมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ฉัน เงินดี สวัสดิการอีกเพียบ ไม่ต้องเหนื่อยด้วย"
"หมายความว่ายังไง"
"ก็หมายความว่า...ฉันอยากให้เธอมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ฉัน จนกว่าฉันจะหาผู้จัดการคนใหม่ได้ และรับรองว่างานไม่หนักแน่นอน แค่จัดตารางงานให้ฉันในแต่ละวัน และช่วยดูแลความเรียบร้อยต่างๆ ที่เกี่ยวกับฉัน"
...เอาจริงๆพอมาคิดดูแล้ว สิ่งที่เขาเสนอมามันก็น่าสนใจอยู่ไม่น้อยเลยนะ ฉันก็ทำงานเกี่ยวกับพวกศิลปินแบบนี้อยู่บ่อยๆ และเห็นผู้จัดการส่วนตัวของศิลปินแต่ละคนรวยๆ ใช้ชีวิตดีๆ กันทั้งนั้น
"...เงินเดือนเท่าไหร่?" ฉันเงียบคิดไปสักพักก่อนจะตัดสินใจถามเขาออกไป
"ก็ประมาณ...xxk ถ้าเธอสนใจอีกสองวันก็เริ่มงานเลย"
"xxk!!! ให้เยอะไปปะ!?" ฉันถามออกไปอย่างตกใจนิดๆ เพราะไม่คิดว่าเขาจะให้เงินเดือนเยอะขนาดนั้น
"ก็งานฉันค่อนข้างเยอะนะ และเธอก็อาจจะปวดหัวนิดๆ หน่อยๆ เวลาคุยงานกับลูกค้า" ยังไงก็เยอะอยู่ดี เยอะกว่าพวกพนักงานบริษัทที่อายุงานเยอะๆ ซะอีก
"แต่ฉันต้องเรียน ต้องอ่านหนังสือด้วย อาจจะไม่ได้เต็มที่กับงานของนาย" ก็อย่างที่รู้ๆ กันนั่นแหละ ว่าที่ฉันเลือกทำงานพาร์ทไทม์ก็เพราะว่าฉันต้องเรียนด้วยไง
"ไม่เป็นปัญหา เพราะฉันเชื่อว่ายังไงเธอก็บริหารเวลาเป็น"
"..." ฉันนิ่งเงียบและมองหน้าเขาพร้อมกับใช้ความคิดไปด้วย ส่วนเขาก็มองหน้าฉันกลับอย่างรอเอาคำตอบ
"...สรุปเอาไง ?" เขาถามขึ้นมาหลังจากที่ปล่อยให้ฉันคิดไปได้สักพักใหญ่ๆ
"ฉันตกลง!" ได้เงินดีขนาดนี้ไม่ทำก็โง่แล้ว!
- ผู้เขียน
