เวลาล่วงเลยมาจนถึงวิชาสุดท้ายประจำวัน ช่างเป็นวันที่ยาวนานและหนักหนามากสำหรับอลิชา
"อลิชแกโอเคมั้ย มาร์คัสเขาชวนไปเที่ยว ไปกันนะ" แคนดิชชวนแกมบังคับเพื่อน
"หน้าฉันดูไม่โอเคหรอ"ดวงหน้าสวยคมไม่สดใสเหมือนเช่นเคย
"ก็ใช่ไง ไม่เอาน่าอลิชเราจะอายุสิบเก้ากันแล้ว เราต้องใช้ชีวิตให้มีความสุขในทุกๆวัน พ่อกับแม่ของฉันบอกว่าช่วงชีวิตวัยรุ่นของเราจะผ่านไปเร็วมากๆ เราจะต้องแข่งกับเวลาเพื่อตักตวงความสุขนี้มาให้ได้มากที่สุด" คำพูดของแคนดิชเปรียบเสมือนประกายไฟแห่งแสงสว่าง มันปลุกให้อลิชาตื่นจากความเศร้าที่เธอกำลังจมอยู่กับมัน หากเทียบกับเรื่องราวแย่ๆของคนอื่นแล้ว เรื่องของเธอมันคือเรื่องที่เล็กน้อยมาก
"ขอบใจแกมากนะเพื่อนรัก ใช่! ทำไมฉันต้องเศร้า ใครจะรู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง วันนี้ถึงฉันจะไม่ได้รักกันกับวิลเลี่ยม ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะยอมหมั้นกับเควิน" อลิชาประกาศกร้าว
"เออ...ว่าแต่เรื่องของคุณเควิน ตอนนี้เ
