มาเฟียร้ายกลายรัก

ดูแลผม

"ขวัญขอกลับไปเอาของที่บ้านหน่อยได้ไหมคะ"

เธอขอเขาหลังจากออกมาจากห้างแล้ว

"ได้สิ"

"ขอบคุณค่ะ"

พาขวัญยิ้มให้เขาจนตาหยี ชรัณมองรอยยิ้มนั้นอย่างเผลอไผ อดยิ้มตามเธอไม่ได้

พาขวัญหยิบเอกสารจำเป็นและรูปครอบครัวที่ถ่ายไว้ตั้งแต่สมัยเธอเด็กๆ

และหันมองรอบบ้าน

"ขวัญต้องไปอยู่ที่อื่นสักพักนะคะ"

เธอพูดขึ้นเหมือนอยากบอกใครสักคนแต่ก็มีแต่บ้านที่ว่างเปล่า เธอไม่เคยชินเลยสักครั้งกับการอยู่ต้องคนเดียว แต่เธอก็ไม่มีทางเลือก

"เสร็จหรือยังครับ"

ชรัณที่ยืนมองเธออยู่นานแล้ว ถามขึ้น

"ค่ะ"

เธอตอบพร้อมกับเดินไปหาเขาที่ยืนรออยู่หน้าประตูทางเข้า

Rrrrrrrrrrrrrrr

พอขึ้นรถมาเสียงโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น

พาขวัญหยิบออกมาดู

[ฟ้า..]

หน้าจอโทรศัพท์แสดงชื่อคนโทรมา

พาขวัญหันไปมองชรัณ เห็นว่าเขากำลังนั่งจิ้มไอแพดอย่างตั้งอกตั้งใจ เธอกลัวว่าถ้ารับโทรศัพท์จะเป็นการรบกวนเขา

เลยกดปิดเสียงไว้ก่อน

"ไม่รับโทรศัพท์หละ หรือว่าคุยต่อหน้าผมไม่ได้"

ชรัณหันมาถาม

"เปล่าค่ะ ขวัญเห็นคุณทำงานอยู่กลัวว่าจะรบกวนคุณ"

Rrrrrrrrrrrrr

พูดยังไม่ทันจบเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก

ชรัณปิดไอแพดแล้วว่างพร้อมกับยกมือขึ้นสองมือ เพื่อเป็นการบอกว่าเขาไม่ได้ทำงานแล้ว

พาขวัญเลยจำเป็นต้องกดรับโทรศัพท์เพื่อน

[ฟ้า...]

[ขวัญ หายไปไหนมารู้ไหมว่าพวกเราเป็นห่วงขวัญแค่ไหน พี่เอกจะไปแจ้งความอยู่แล้ว พี่เอกเขาเป็นห่วงขวัญมากเลยนะ]

ฟ้าถามมาป็นชุดเมื่อรู้ว่าพาขวัญรับโทรศัพท์

[ฟ้า...ขวัญขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง พอดีขวัญเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยแล้วโทรศัพท์ก็พังด้วยเลยติดต่อใครไม่ได้เลย]

[อุบัติเหตุหรอ แล้วขวัญเป็นไงมั่ง]

[ตอนนี้ขวัญหายแล้ว]

[โถ้..ขวัญทีหลังมีอะไรบอกฟ้านะ ส่วนพี่เอกนะกินไม่ได้นอนไม่หลับแถมยังไปตามหาฟ้าที่บ้านทุกวันเลย และนี้ก็สั่งไว้ว่าถ้าติดต่อฟ้าได้ให้รีบบอกทันที]

[ขวัญฝากบอกพี่เอกด้วยนะ เดี๋ยวขวัญจะรีบกลับไปทำงาน]

[ได้ๆ ขวัญรีบมานะพี่เอกต้องดีใจมากแน่ๆ]

[จ้ะ...งั้นแค่นี้ก่อนนะฟ้าไว้ค่อยคุยกัน]

[จ้ะ..แล้วเจอกัน]

"พี่เอกนี้มันคือใคร"

ชรัณถามขึ้น พาขวัญมองหน้าเขา

"คุณ..ได้ยินด้วยหรอคะ"

เธอถามเขา นั้งกันตั้งห่างเขาหูดีหรือโทรศัพท์ดีเกิน

"คุ้มค่าเงินที่เสียไปดี ตกลงว่าไอ้เอกนี้คือใคร"

ชรัณยังนั้งคำถามเดิม

"พี่เอกเป็นเจ้าของร้านกาแฟที่ขวัญทำงานอยู่ค่ะ ถ้างั้นพรุ่งนี้ขวัญขอไปทำงานเลยนะคะตอนนี้ขวัญก็หายดีแล้ว"

"ผมไม่ให้ไป"

ชรัณพูดขึ้นมาทันที

"ทำไมละคะ"

พาขวัญหันมาถามเขาทันที

"คุณโทรไปบอกให้ไอ้เอกอะไรนั้นหาพนักงานใหม่ได้เลย"

"คุณชรัณคะ ขวัญต้องทำงานนะคะ"

เธอขอร้องเขา หนี้สินเธอก็มีไม่ให้เธอทำงานเธอจะเอาเงินที่จ่ายค่าบ้าน

"ผมจะให้คุณช่วยงานผม อยู่กับผมจะไปทำงานกับคนอื่นทำไม"

พาขวัญมองหน้าเขา ชีวิตเธอตอนนี้เหมือนต้องขึ้นอยู่กับเขาคนเดียวเลย

เขาพูดอะไรมาเธอก็ต้องทำตามเขาอยู่ดี

"ค่ะ แล้วขวัญจะโทรบอกพี่เอกอีกที"

ชรัณหยิบไอแพดขึ้นมาเปิดอีกครั้งแล้วนั่งทำงานอย่างสบายใจ

"เดี๋ยวผมไปทำงานต่อ"

เขาบอกเธอเมื่อรถมาจอดหน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว

"ค่ะ"

นุเรียกลูกน้องมาช่วยกันขนของขึ้นไปไว้ข้างบน

พาขวัญนั่งมองของที่อยู่ในถุงอย่างหมดแรง

"จะเอาไปเก็บไว้ไหนหมดเนียย..เฮ้ออ"

พาขวัณนั่งหมอบอยู่กับโซฟา

เธอลุกนั่งตัวตรงพร้อมกับหยิบรูปภาพครอบครัวขึ้นมาดู

พ่อ แม่ พี่ชาย และเธอเด็กสาวตากลมผมฟูทุกคนในภาพยิ้มอย่างมีความสุข

พาขวัญใช้นิ้วมือลูบไปที่รูปภาพ ด้วยความคิดถึงจับใจ

"พี่นทีตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน ขวัญไม่เหลือใครแล้วนะ"

เธอนั่งชันเข่ากอดรูปภาพไว้แนบอก น้ำตาไหลออกมาด้วยความคิดถึงคนในรูปภาพ

ชรัณวางไอแพดลง เขามองออกไปนอกหน้าต่างรถ ใจลอยไปถึงคนที่กำลังนั้งร้องไห้อยู่ที่บ้านเขาตอนนี้

เขาแค่จะดูว่าเธอตื่นเต้นกับของที่เขาซื้อให้หรือเปล่า แต่ภาพที่เขาเห็นมันกลับตรงข้ามกับที่เขาคิด

"ได้ข่าวไอ้นทีบ้างหรือเปล่า"

ชรัณถามออกไป

"ยังไม่ได้ข่าวเลยครับนาย ไม่รู้ป่านนี้มันหนีออกชายแดนไปหรือยัง"

นุตอบเจ้านาย

"ให้คนตามหามันต่อไป"

"ครับนาย"

/////////////////////////////

"เมื่อไหร่คุณจะให้ขวัญทำงานคะ"

พาขวัญถามเขาในเช้าวันหนึ่ง เธออยู่บ้านทำนู้นทำนี้จนเบื่อแล้ว เขาก็ไม่เห็นให้เธอทำอะไรสักที

"คุณอยากเรียนให้จบไหม"

เขาไม่ตอบแต่ถามกลับ

พาขวัญตาเป็นประกายเมื่อพูดถึงเรื่องเรียนแต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้น

"มะ..ไม่คะ ขวัญอยากทำงาน"

เธอก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา

"งั้นก็ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย"

พาขวับเงยขึ้นมองหน้าเขาทันที

"ได้หรอคะ"

"ได้สิ ถ้าคุณต้องการ"

"แล้วคุณจะให้ขวัญทำงานอะไร แล้วถ้าขวัญไปเรียนด้วยมันจะไม่กระทบกับงานของคุณหรอคะ แล้วขวัญจะได้เงินเดือนเท่าไหร่"

ท้ายประโยคเธอถามเขาเสียงเบา เพราะเธอมีหนี้ค่าบ้านที่ต้องจ่ายทุกเดือน

"คุณจะเอาเดือนเท่าไหร่"

พาขวัญขมวดคิ้ว

"คุณสิคะ ต้องบอกว่าจะให้ขวัญเท่าไหร่"

"คุณเรียกมาได้เลย"

พาขวัญคิดหนัก เธอจะต้องจ่ายค่าบ้านเดือนละห้าหมื่น แต่ใครเขาจะมาจ้างพนักงานเดือนละห้าหมื่นกันละ ทำงานวันละยี่สิบสี่ชั่วโมงยังไม่คุ้มเงินเดือนห้าหมื่นเลย

"คุณชรัณคะ ถ้าทำงานกับคุณแล้วขวัญขอออกไปทำงานข้างนอกด้วยได้ไหมคะ"

ชรัณขบวนคิ้วมุ่ย

"หมายความว่าไง"

"เอ้อ..ขวัญ...ขวัญรับรองว่าจะไม่ให้กระทบกับงานของคุณเลย"

"ผมให้เดือนละหกหมื่นแต่ต้องทำงานกับผมคนเดียว"

พาขวัญตาโต

"หกหมื่นหรอคะ"

"ตกลงไหม"

"ตกลงค่ะ"

พาขวัญรีบตกลงต่อให้เธอทำงานวันละสามที่ก็ยังไม่ได้ถึงขนาดนี้เลย

ชรัณกระตุกยิ้มมุมปาก มองคนตัวเล็กตรงหน้าที่ตอนนี้ตาเป็นประกายเชียว

"ว่าแต่คุณจะให้ขวัญทำอะไรบ้างคะ"

"ก็ไม่มีอะไรมาก คอยตรวจเช็คบัญชีในแต่ละเดือน ตรวจเอกสารที่มาจากต่างประเทศและก็แลผม"

"ดูแลคุณหรอคะ"

"ใช่ก็คุณอยู่กับผมอยู่แล้วก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร"

"ตกลงคะ"

พาขวัญรับข้อเสนอทันที งานง่ายๆแค่นี้เองสบายมากเธอยิ้มออกมาอย่างสบายใจ

"ส่วนเรื่องเรียน ก็จัดการได้เลยขาดอะไรก็บอก"

"คุณจะให้ขวัญไปเรียนได้จริงๆหรอคะ"

"ได้สิ"

"ขอบคุณค่ะ"

พาขวัญขอบคุณเขาพร้อมรอยยิ้มที่สดใสที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นจากเธอ

พลอยให้เขาอดยิ้มไปด้วยไม่ได้

"เเล้วคุณจะให้ขวัญเริ่มงานตอนไหนคะ"

"คุณไปจัดการเรื่องเรียนมาก่อน เสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยเริ่มงาน"

"ได้ค่ะ"

เธอตอบเขา เธอจะได้เรียนต่อให้จบแล้ว

วุฒิการศึกษาถือว่าเป็นใบเบิกทาง สู่ความสำเร็จในชีวิตพาขวัญเชื่อว่าการศึกษาจะทำให้ชีวิตเธอดีขึ้น เธอถึงตั้งใจทำงานสั่งตัวเองเรียนจนต้องมาหยุดเรียนไป

"เดี๋ยวผมจะออกไปข้างนอก คุณก็จัดการเรื่องของคุณไปก็แล้วกัน แต่ถ้าจะไปไหนให้บอกผมก่อนทุกครั้ง"

"รับทราบคะเจ้านาย"

พาขวัญบอกพร้อมกับเดินเข้าห้องไป ชรัณมองตามด้วยสายตาเป็นประกาย เขาชอบเห็นเวลาเธอยิ้ม ชอบแววตาเวลาเธอมีความสุข

หลังจากที่เธอมาอยู่ด้วย มันทำให้เขาอยากกลับมานอนบ้านทุกวัน อยากตื่นมาเจอว่าเธอทำอะไรอยู่

จากที่ใช้เวลาหมดไปกับการทำงาน หิวก็กิน ง่วงก็นอน แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว

ทุกอย่างในความคิดจะมีเธอเข้ามาเกี่ยวด้วยเสมอ

"เธอทำอะไรกับฉันพาขวัญ"

เขาพูดพรึมพรัมคนเดียว อยู่มาจนอายุ39ปี ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกแบบนี้ได้เลย