มาเฟียร้ายกลายรัก

ไม่แน่ใจ...

พาขวัญตื่นขึ้นมาเช้านี้รู้สึกสดชื่นคงเป็นเพราะเมื่อคืนเธอหลับสบายกว่าทุกวัน

เธอลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่ก็ใส่เสื้อผ้าที่ใส่นอนเมื่อคืนเพราะเธอไม่มีเสื้อผ้าใส่

อาบน้ำเสร็จเธอก็เดินออกมาข้างนอก มองไปที่ประตูห้องของชรัณ ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเขาได้กลับมาหรือเปล่า

พาขวัญเดินออกไปชมวิวยามเช้าที่ระเบียง บรรยากาศยามเช้าทำให้เธอรู้สึก ผ่อนคลาย ถึงเเม้บ้านเขาจะอยู่ในเมืองใหญ่แต่ตรงนี้ถือว่า สภาพแวดล้อมดีมองสบายตา พาขวัญเพลิดเพลินกับบรรยากาศ

"อุ้ยย..."

พอหันหลังจะเดินเข้ามาด้านใน ก็ชนเขากับชรัณอย่างจัง

ชรัณที่รอจังหวะอยู่แล้วรีบอ้าแขนรวบเอวเธอไว้

"ขะ..ขอโทษค่ะ"

พาขวัญยกมือขึ้นตรงกลางกันระหว่างอกไว้ ต่างคนต่างสบตากัน

"เออ...คุณชรัณ ปล่อยขวัญก่อนค่ะ"

"แค่กอดจะเป็นไรไป มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว"

พาขวัญหน้าแดงขึ้นมา เธอนึกไปถึงคืนนั้นที่เธอเข้าใจว่าเธอมีอะไรกับเขา

"คืนนั้นเรามีอะไรกันจริงๆหรอคะ"

เธอตัดสินใจถามเขาอีกครั้งพาขวัญมองหน้าเขาอย่างรอคอยคำตอบ

"แล้วคุณคิดว่าไง"

ชรัณถามยิ้มๆ

"ขวัญ...ไม่แน่ใจ"

พาขวัญทำหน้าครุ่นคิด เธอรู้สึกว่าตัวเองปกติ แต่คิดไปคิดมาแล้วถ้ามีอะไรกันมันจะมีอะไรที่ไม่ปกติ

"งั้น...จะให้ผมช่วยทบทวนให้เอาไหม"

ชรัณแกล้งเธอต่อ

"ไม่ค่ะ...ไม่ต้อง มันแล้วไปแล้วก็ช่างมัน คุณปล่อยขวัญได้เเล้ว"

พาขวัญใช้มือดันตัวเขาออก แต่ก็นั้นแหละถ้าเขาจะไม่ปล่อยซะอย่างเธอจะทำอะไรเขาได้

"โอเค..ปล่อยก็ปล่อย"

เขาบอกพร้อมกับปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

เขาไม่อยากให้เธอระแวงเขามากว่านี้

"คุณจะทานอะไรไหมคะ"

พาขวัญถามเขาหลังจากเธอเดินเข้ามาในบ้านแล้วส่วนเขายังยืดกอดอกพิงประตูตรงระเบียงมองเธออยู่

"ผมขอกาแฟดำกับไข่ดาวก็พอ"

"ค่ะ"

พาขวัญไปที่ครัว จัดการตามที่เขาต้องการส่วนกาแฟก็ง่ายๆใส่ แคปซูลกาแฟแบรนด์ดังในเครื่องชงอัตโนมัติไม่นานน้ำกาแฟสกัดก็ออกมาตามที่ต้องการ

เสร็จแล้วเธอก็ยกมาให้เขา

"แล้วของคุณละ"

เขาถามเมื่อเห็นว่าบนโต๊ะมีแค่ของเขาที่เดียว

"ขวัญยังไม่หิวคะ ปกติขวัญไม่ค่อยกินอะไรตอนเช้า"

"อาหารเช้ามีประโยชน์มาก ตอนเรียนครูไม่สอนหรือไง"

"สอนคะ แต่ขวัญมันเด็กดื้อ"

"ดื้อกับครูได้ แต่จะมาดื้อกับผมไม่ได้ เอาเป็นว่าผมจะรอกินพร้อมคุณ"

เขาพูดพร้อมกับจับโทรศีพท์ขึ้นมาตรวจเช็คดูงาน

พาขวัญได้แต่ถอนหายใจแล้วลุกไปทำอาหารเช้าสำหรับตัวเอง และมานั่งลงตรงข้ามกับเขาอย่างไม่ค่อยพอใจที่ถูกบังคับ

ชรัณเหลือบตามอง เขายกยิ้มมุมปากที่เห็นเธอทำหน้าบึ้งใส่เขา

"เดี๋ยววันนี้ผมจะพาไปซื้อของ กินข้าวเสร็จก็ไปเตรียมตัว"

"ขวัญกลับไปเอาของที่บ้านก็ได้คะ"

"ผมจะพาไปซื้อ...รีบกินเวลาผมมีไม่เยอะ"

ชรัณพูดตัดบท

พาขวัญกำลังจะอ้าปากพูดอะไร แต่นึกได้พูดไปก็แค่นั้นก็เลยหุบปากตั้งหน้าตั้งตารีบกินอาหารเช้าตรงหน้าให้เสร็จ

หลังจากเก็บถ้วยชามล้างเข้าที่เธอก็เข้าไปอาบน้ำและใส่ชุดเดิมเมื่อวานที่เธอซักไว้แล้วตั้งแต่เมื่อวาน

"ขวัญซักแล้วค่ะ"

เธอบอกเขา เมื่อเห็นสายตาที่เขามองมา

"ผมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย"

ชรัณที่นั้งรออยู่ที่โซฟาบอกเธอด้วยน้ำเสียงกวนๆ

"คุณไม่พูด แต่แววตาคุณพูดคะ"

"แล้ว...เเววตาผมบอกอะไรอีก"

ชรัณลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเธอแล้วก้มลงไปถามเธอใกล้

พาขวัญรีบถอยหนี มองหน้าเขาด้วยแววตาตื่นตกใจ

"เร็วสิ...บอกผมหน่อยว่าแววตาผมบอกอะไรคุณอีก"

ชรัณยังแกล้งเธอต่อ

"มะ...ไม่รู้คะ...เราจะไปกันได้ยัง ไหนคุณบอกว่ามีเวลาไม่เยอะ"

"หึ...เอาตัวรอดให้ได้ตลอดนะพาขวัญ"

เขาบอกอย่างคาดโทษเธอไว้

พาขวัญรีบเดินออกมารอเข้าหน้าลิฟท์ทันที

พาขวัญเพิ่งสังเกตว่าวันนี้เขาแต่งตัวสบายๆกว่าทุกวัน กางเกงยีน เสื้อยืดเขาเดินมาหยิบรองเท้าผ้าใบใส่ก่อนจะกดเปิดลิฟท์

พาขวัญแอบมองเขา ผมที่ถูกเซ็ตไว้ยิ่งทำให้ใบหน้าที่หล่อเข้มนั้นดูโดดเด่น เสื้อผ้าที่เขาใส่ยิ่งช่วย เสริมให้เขาดูดีขึ้นไปอีก ความสูง ร่างกายที่บึกบึน มองดูแข็งเเรงไม่บอกก็รู้ว่าเจ้าของร่างนี้ต้องชอบออกกำลังกายมากแน่ๆ พาขวัญยืนมองเขา อย่างเผลอไผจนลืมไปว่าตอนนี้เธออยู่ในลิฟท์กระจกใส่ที่สามารถมองเห็นกันและกันได้อย่างชัดเจน

"ถ้าจะมองขนาดนี้ กลับขึ้นไปมองกันชัดๆข้างบนดีไหม"

"เอ้อ...ขอโทษคะ"

พาขวัญทำตัวไม่ถูกที่ถูกจับได้ว่าแอบมองเขา ได้จังหวะประตูลิฟท์เปิดออกที่ชั้นล้างพอดี

พาขวัญรีบเดินออกมาก่อนเขาทันที

ชรัณยกยิ้มมุมปาก รู้สึกพอใจกับการกระทำของเธอ

"รถพร้อมแล้วครับนาย"

วันนี้นุกับโชคได้รับหน้าที่ พลขับและผู้ติดตามส่วนเดชามือขวาคนสนิทได้ออกไปตรวจงานให้เขาเเต่เช้าแล้ว

ใช้เวลาไม่นานรถก็มาจอดที่ ห้างสรรพสินค้าหรูใจกลางเมืองใหญ่ รถจอดตรงจุดจอดสำหรับลูกค้าวีไอพี

เขาพาเธอเข้ามาด้านในห้างที่มีแต่ร้านเสื้อผ้า ของใช้แบรนด์เนมทั้งนั้นราคาไม่ต้องพูดถึง

พาขวัญเอื้อมมือไปกระตุกชายเสื้อเขาเบาๆ

ชรัณหันมามองพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเขาหยุดเดินเล้วหันมามองเธอ

"คุณพาขวัญมาซื้อของที่นี้หรอคะ"

พาขวัญถามเขา

"ก็ไช่ไง คุณอยากได้อะไรก็เลือกเอาเลย"

"แต่ว่า...ขวัญไม่ได้อยากได้อะไรหรอกคะ ของใช้ขวัญอยู่ที่บ้านก็มีครบหมดแล้วคุณพาขวัญกลับไปเอาของที่บ้านก็พอคะ"

ชรัณไม่พูดอะไรเขาขว้าข้อมือเธอและพาเดินไปเข้าร้านเสื้อผ้าร้านแรก

"คุณไปเลือกที่อยากได้มาสี่ห้าชุด แต่ถ้าไม่เลือกเองผมจะให้พนักงานเลือกให้ ยังไงผมฝากดูแลด้วย"บอกพนักงานขายที่ยืนยิ้มรอต้อนรับอยู่

ชรัณหันไป

"ได้เลยค่ะ คุณผู้ชายนั้งรอก่อนได้เลยนะคะ"

พนักงานรีบเข้าไปจับมือพาพาขวัญเดินไปเลือกเสื้อผ้า ไม่นานก็ได้ตามที่เขาสั่ง

ออกร้านนั้นเข้าร้านนี้เสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าแม้แต่ชุดชั้นในเขาก็จัดการให้ครบหมด

"ขวัญเหนื่อยแล้วนเดินจนขาเธอล้าไปหมดแล้ว

ชรัณหันมามองหน้าเธอ

"เรากลับกันเถอะ"

พาขวัญบอก ที่ตอนนี้ทำหน้าบึ้งใส่เขา

"คุณไม่ชอบหรอ"

"ไม่คะ ซื้อขนาดนี้ไม่ยกห้างไปไว้ที่บ้านเลยละคะ"

พาขวัญประชดเขา

นุกับโชคและพนักงานช่วยกันขนของไปใส่รถจนของเต็มรถไปหมด

ชรัณขว้ามือเธอดึงเข้าร้านโทรศัพท์ยี่ห้อหรู

"มารับโทศัพท์ครับ"

เขาบอกพร้อมกับยื้นใบจองโทรศัพท์ให้พนักงานหน้าเคาน์เตอร์

พนักงานรับมาดูแล้วรีบเชิญให้เขานั้งรอที่โซฟาทันที

"เดี๋ยวคุณลูกค้ารอสักครู่นะคะ"

ไม่นานก็มีพนักงานอีกคนถือโทรศีพท์ตัวใหม่ล่าสุดที่มีเงินอย่างเดียวก็ยังจองไม่ได้

"สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ไม่ทราบว่าจะใช้ซิมใหม่หรือซิมเดิมคะ"

พนักงานถามพร้อมกับแกะโทรศัพท์ออกจากกล่อง

"ซิมเดิมครับ"

ชรัณบอกพร้อมกับยื้นโทรศัพท์ที่สภาพหน้าจอแตกยับส่งให้พนักงาน

พาขวัญหันไปมองเขาทันที นี้มันโทรศัพท์เธอนี้เขาเอาไปตั้งแต่เมื่อไหร่

ชรัณทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

"เรียบร้อยแล้วคะ"

พนักงานบอกพร้อมกับว่างโทรศัพท์ไว้บนกล่องผ้า

"ยังไงลองตรวจเช็คการใช้งานดูก่อนนะคะ"

พนักงานเลื่อนโทรศัพท์มาไว้ตรงหน้าชรัณ

ชรัณเลื่อนไปให้พาขวัญ

"ตรวจเช็คให้เรียบร้อย"

เขาบอกพร้อมกับส่งบัตรเงินสดให้พนักงาน

"รอสักครู่นะคะ"

พนักงานส่งยิ้มมาให้เขา ก่อนจะเดินออกไป

"คุณชรัณคะ ขวัญ..ไม่รับได้ไหม"

"ไม่ได้"

"ขวัญไม่ได้อยากได้นี้คะ"

"แต่ผมอยากให้ เอาเถอะผมไม่เก็บเงินกับคุณหรอกไม่ต้องห่วง"

"ถึงเก็บขวัญก็ไม่มีให้หรอกคะ"

พาขวัญบอกเขา