เหมันต์เน้นย้ำคำว่าเมีย และทุกวินาทีที่พูดก็จ้องหน้ากวินตลอดเวลา เหมันต์เดินไปกระชากข้อมือเล็กของฟางข้าวและลากออกจากงานนี้ โดยที่ร่างสูงของกวินก็เดินตามทั้งสองไปติดๆ สายตามองตามแผ่นหลังบอบบางที่มีเสื้อสูทของเขาคลุมไหล่อยู่ ฟางข้าวพยายามบิดข้อมือของตัวเองออกจากฝ่ามือหนาดั่งคีมเหล็กของเหมันต์แต่ก็ทำไม่ได้ และกวินเองก็ทำอะไรไม่ได้...เขาได้แต่เดินตามเธอและมองอยู่ห่างๆ
เหมันต์ลากฟางข้าวจนมาถึงรถยนต์ของเขา มือยังกำข้อมือเธอแน่น ทว่าหันไปเผชิญหน้ากับกวินที่หยุดเดินและกุมมือเช่นเดิม
“มึงขยันดีนะ ดึกดื่นยังอุส่าห์ตามมา”
“ผมแค่กังวลว่านายท่านจะขับรถไม่ได้ครับ”
“ห่วงกู หรือมึงห่วงใครกันแน่?”
เหมันต์เข้าเรื่อง กวินหลุบสายตามองพื้น ฟางข้าวที่นิ่วใบหน้าเพราะความเจ็บที่ข้อมือก็เงยหน้ามองเหมันต์ด้วยความไม่เข้าใจว่าเขาจะพูดจาหาเรื่องลูกน้องตัวเองทำไม ดวงตากลมหันมองกวินที่เอาแต่หลุบสายตาไม่กล้าสบตา
