“ยืนแบบนั้นจะนวดถนัดได้ยังไง”
“...”
“ต่อสิ”
เธออยู่ในท่าที่นั่งตักของเหมันต์ และก็จำใจเอื้อมมือไปคลึงขมับของเขาต่อ ในท่านี้เราสองคนอยู่ใกล้กันมากจริงๆ ฟางข้าวไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง ตั้งใจนวดขมับและกวาดมองพิจารณาใบหน้าหล่อของเขา อีกฝ่ายหล่อเกินจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ ทุกอย่างบนใบหน้าของเขาล้วนลงตัวไปหมด ยิ่งมองใกล้ๆ แบบนี้ทำให้เธอหวนนึกถึงเมื่อก่อน
ตอนที่เราสองคนพูดจาดีๆ กันและออกเดทกันแทบทุกวัน
มันเป็นอดีตที่ไม่คิดว่าเคยเกิดขึ้น ฟางข้าวไม่แม้แต่จะนึกถึงมันเพราะทุกอย่างนั้นล้วนแลกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฟางข้าวก็ไม่สามารถลืมเหมันต์คนที่แสนดีคนนั้นไปได้...แม้จะรู้ว่าทุกอย่างล้วนเป็นเพียงละคร มันไม่เคยเกิดขึ้นจากใจจริงๆ
จู่ๆ เหมันต์ก็ลืมตาขึ้น กลายเป็นเราสองคนสบตากันในระยะที่ใกล้กันมาก เธอหยุดนวดขมับของเขา เพราะรู้สึกว่าปลายจมูกโด่งของเหมันต์เคลื่อนเข้ามาใกล้จ
