สาเหตุที่ต้องยกขึ้นมาเป็นข้ออ้างก็เพราะอยากเอาคืนหล่อนเท่านั้น
“แหม... แค่ดอกอัญชัน... อันที่จริงมันก็ไม่ได้สร้างปัญหาอะไรนักหนานี่คะ... หนามก็ไม่มีเหมือนเฟื่องฟ้าสักหน่อย”
หล่อนเถียงไม่ลดละ แต่พอเหลือบมองต้นอัญชันของตัวเองก็ทำให้เสียงอ่อนลง เพราว่ามันเลื้อยรกเข้ามาในบ้านของเขาจริงๆ ทำเอาเถียงไม่ออก
“ไม่รู้แหละ... ถ้าผมตัดเฟื่องฟ้า... คุณก็ต้องตัดอัญชัน”
ราเชนทร์ยืนกราน เพราะรู้ว่าหล่อนดื้อ ดาริยาจะไม่ยอมตัดต้นอัญชันแน่ๆ
“เป็นอันว่าเรื่องต้นไม้เราเสมอกันนะครับคุณคนสวย... ไม่มีใครแพ้ไม่มีใครชนะ”
ราเชนทร์สรุปขำๆ แต่ดาริยาไม่ขำด้วย หล่อนทำปากยื่นใส่เขา สองมือกำแน่นด้วยความลืมตัวเพราะทำอะไรไม่ได้
ในเวลาต่อมา
“เห็นขรึมๆ ไม่คิดว่าจะปากจัดแถมยังกวนตีนอีกด้วย”
ดาริยาเดินกลับเข้ามาในบ้านของตัวเอง หล่อนเผลอสบถออกมาด้วยความลืมตัว
“อุ๊ย... แม่ดาพูดไม่เพราะเลยนะครับ... ว่าแต่ใครกัน
