เช้าวันเสาร์
“พี่ธาราจะพาหนูไปไหนแต่เช้าคะ วันนี้เป็นวันหยุดของหนูนะคะ พี่รู้มั้ยว่าพี่ทำให้หนูเพลียมากเลย”
เสียงหวานเอ่ยบ่น แววตาก็ยังงัวเงียเหมือนลูกแมวน้อยเพิ่งตื่น
ธาราหันมามองด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ก็ใครบอกให้เมื่อคืนไม่ยอมนอนล่ะ”
ไอวารีบเชิดหน้าขึ้นทันที
“ก็หนูไม่ง่วงไงคะ อีกอย่างวันนี้เป็นวันหยุด หนูก็คิดว่าต้องได้ตื่นสาย หนูก็เลยจัดหนักให้พี่ซะเลย หึหึ”
น้ำเสียงเจือขำราวกับกำลังภูมิใจที่ทำให้คนอย่างเขายอมแพ้
ธาราหัวเราะในลำคอ ยกมือขึ้นวางบนเรียวขาของเธอเบาๆ
“เอาใหญ่แล้วนะเรา ต่อไปสงสัยพี่คงไม่ได้นอนทั้งคืนแน่”
“พี่ก็ต้องพัฒนาตัวเองสิคะ จะได้สู้กับหนูได้ หนูจะได้รู้สึกว่าสมศักดิ์ศรีหนูบ้าง”
ไอวาหันมายิ้มกวน แววตาเปล่งประกายไปด้วยความสดใส
ชายหนุ่มเหลือบมองเธออย่างหลงใหล ก่อนจะยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“แล้วใครกันนะ ที่เมื่อคืนร้องเสียงดังลั่นห้อง จนพี่แทบต้องเอามือปิดปากไว้ บอก
