มาเฟียเถื่อนคลั่งรัก

9 ใครก็ซื้อขายเธอไม่ได้

"อ้าว มาแล้วหรอน้องไอวา มานั่งนี่เลย มาข้างๆพี่"

ปิติขยับตัวเล็กน้อยเพื่อเว้นที่ว่างข้างตัวให้หญิงสาว

"เอ่อ อือค่ะ"

ไอวารับคำเบาๆ ร่างเล็กเดินเข้าไปนั่งข้างชายวัยกลางคนอย่างกล้าๆกลัวๆ

แวบหนึ่งเธอแอบเหลือบมองไปทางธารา เขายังคงนั่งนิ่งยกแก้ววิสกี้ขึ้นจิบช้าๆ สายตาจ้องไปยังกระจกบานใหญ่ตรงหน้า ที่สามารถมองเห็นภาพเวทีและผู้คนในโซนด้านนอกอย่างชัดเจน

เธอรับรู้ได้ถึงแรงกดดันรอบตัว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอยอมนั่งกับแขก ปกติเธอปฏิเสธทุกครั้ง เพราะเธอไม่เคยคิดจะขายอะไรนอกจากเสียงเพลง ถึงเธอจะอยากได้เงินมากแค่ไหนเธอก็ยังหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเอง

แต่วันนี้ ความจนมันบีบบังคับ จนเธอต้องยอมข้ามเส้นที่เคยตั้งไว้

"น้องไอวาดื่มอะไรดีคะ"

ปิติถามพร้อมรอยยิ้ม สายตาเขาจงใจไล่ลงมาหยุดที่เนินอกอวบอิ่มขาวนวลของเธอ ราวกับตั้งใจให้เธอรู้ว่ากำลังถูกมอง

"เอ่อ หนูไม่ดื่มค่ะ"

เธอรีบตอบแทบจะทันที พร้อมยกมือขึ้นมากระชับเสื้อเกาะอกของตัวเองไว้ ราวกำลังปกป้องตัวจากสายตาคมคายที่จงใจสำรวจ

"อุ้ย น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆเลยนะเรา"

ปิติเอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะออกแขนพาดไหล่บางอย่างถือสิทธิ์ วางมือลงอย่างไม่สนใจเลยว่าธารานั่งอยู่ตรงนี้

ธาราไม่ได้สนใจหันมอง แต่มือที่จับแก้วแน่นขึ้นเล็กน้อย และสายตาที่จ้องกระจกตรงหน้า เริ่มแข็งกระด้างขึ้นมาทันที

"เอ่อ ขอโทษนะคะ หนูไม่ชอบให้โอบไหล่ค่ะ"

ไอวาขยับตัวหนีเล็กน้อย พร้อมส่งยิ้มบางอย่างสุภาพ

"ได้สิจ๊ะ แค่น้องไอวามานั่งตรงนี้พี่ก็ดีใจมากแล้ว พี่ไม่จับเลยจ๊ะ"

ปิติรีบเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางชักมือกลับอย่างสุภาพ สีหน้าดูจริงใจทว่าสายตากลับเปล่งประกายบางอย่าง ที่ไอวาไม่สามารถรับรู้ได้

ยังไม่ทันที่จะได้ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นในทันที

"หึ!! เพิ่งรู้ว่าคุณปิติมีรสนิยมแบบนี้"

ธาราเอ่ยเสียงเรียบมุมปากกระตุกยิ้มเบาๆ ลิ้นหยาบไล่เลียริมฝีปากล่างเบาๆอย่างที่เจ้าตัวมักทำเมื่อไม่พอใจ

ไอ้ว่าเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก หัวใจเต้นถี่รัวขึ้นทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงนั้น

"น้องไอวาน่ารักมากเลยนะครับคุณธารา ร้องเพลงก็เพราะ"

ปิติไม่สนใจท่าทีของธารา เอ่ยชมเธออย่างไม่ปิดบังความพึงพอใจของตัวเอง

"หึ! ผมไม่ชอบฟังเพลง"

ธาราหันไปมองคนพูด ก่อนจะปรายตากลับมายังใบหน้าของหญิงสาวข้างๆด้วยแววตาคมกริบ คนตัวเล็กไม่กล้าสบตา สายตาหลุกหลิกมองไปยังโซนด้านนอกอย่างหลบหนี

"ผมชอบฟังเสียงร้องแบบอื่นมากกว่า"

คำพูดของเขาฟังดูคลุมเครือ แต่กับแฝงความหมายซึ้งออกมาอย่างจงใจ ราวกับมีเพียงเขาและเธอที่เข้าใจเท่านั้น

ไอวาก้มหน้าลงทันที ใบหน้าร้อนผ่าว มือเล็กกำชายกระโปรงแน่น สายตาเลี่ยงที่จะสบตากับเขา

"เธอร้องได้ไหม ไอวา"

ธาราเอ่ยถามพร้อมยิ้มบางที่มุมปาก แต่ในดวงตากลับไม่มีรอยยิ้มอยู่เลยแม้แต่น้อย มีเพียงความนิ่งเฉยและแรงกดดัน

"แต่ถ้าคุณธาราได้ฟังเสียงของเธอ คุณจะรู้ว่าเธอร้องเพลงเพราะมากจริงๆครับ ผมการันตีเสียงของเธอได้เลย"

ปิติเสริมขึ้นอีกครั้งเหมือนต้องการปกป้องเธอ

"ผมเคยฟังแล้ว"

คำพูดนั้นของธารา ทำให้บรรยากาศรอบโต๊ะเงียบลงในทันที สายตาคมกริบของเขายังคงจ้องมองใบหน้าหญิงสาวที่นั่งตัวแข็งข้างปิติ โดยไม่ได้สนใจว่าปิติจะพอใจหรือไม่

"งั้นหรอครับ ไม่ทราบว่าคุณธาราเคยฟังจากที่ไหนมาครับ"

ปิติเอ่ยถามปนแปลกใจดวงตาโตขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่มือซึ่งเคยถอยห่างเมื่อครู่ยกขึ้นมาโอบไหล่ไอวาอีกครั้ง คราวนี้แสร้งทำเป็นเผลอทั้งที่เจตนาชัดเจน

"หึ!!"

เสียงแค้นหัวเราะต่ำของธาราดังขึ้น สายตาคมนิ่งมองการกระทำของปิติ เหมือนกำลังเฝ้าดูแมลงตัวหนึ่งกำลังลุกล้ำของที่ไม่ควรแตะ

ไอวารู้สึกขนลุกวาบไปทั้งตัว ก่อนจะหันมองมือของปิติที่วางอยู่บนไหล่ของเธอ

"เอ่อ หนูขอตัวก่อนนะคะ พอดีว่าหนูต้องไปทำงานต่อ"

เสียงเธอสั่นเล็กน้อย แต่พยายามทำให้ดูนิ่งให้มากที่สุด เธอไม่ไหวอีกต่อไปแล้วทั้งไหล่ของเธอที่ถูกปิติกอด ทั้งสายตาที่จ้องมองมาจากฝั่งตรงข้าม ราวกับเธอกำลังเป็นเหยื่อของอะไรบางอย่าง

"หนูหมดคิวร้องไปแล้วไม่ใช่หรอไอวา... อย่ามาโกหกพี่เลยน่า พี่เช็คคิวไว้หมดแล้ว"

ปิติยิ้มอย่างรู้ทัน เขารู้จักเจ้าของผับที่นี่ดี จึงไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะเช็คคิวของไอวาไว้ก่อนแล้ว

"เอ่อ คะ แต่หนูต้องไปทำอย่างอื่นต่อค่ะ"

เสียงเธอแผ่วลงเมื่อหันไปสบตากับธารา ที่กำลังจ้องมองเธออย่างไม่กระพริบตา

"อยู่กับพี่ก่อนสิ พี่พร้อมจ่ายไม่อั้นเลยนะไอวา หนูอยากได้เงินไม่ใช่หรอ"

ปิติพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะล้วงเงินปึกใหญ่จากกระเป๋าออกมาให้เธอดู

"เนี่ย พี่มีเงินให้ทั้งคืนเลย เท่าไหร่พี่ไม่อั้น"

คำพูดนั้นยังไม่ทันจบดี มืออีกข้างของเขาก็รั้งไอวาเข้ามากอดแน่นกว่าเดิม

"ไม่ค่ะ ปล่อยหนู หนูไม่เอาค่ะ!!"

เธอร้องออกมาพร้อมทั้งพยายามดิ้นหนีด้วยแรงทั้งหมดที่มี แม้เงินปึกหนาจะวางอยู่ตรงหน้า แต่เธอกลับไม่รู้สึกอยากได้แม้แต่เศษเสี้ยว

แต่ปิติยังคงรั้งเธอไว้แน่น ราวกับไม่สนใจว่าใครจะมองหรือคิดยังไง

บรรยากาศรอบห้องเริ่มแน่นไปด้วยความรู้สึกอึดอัด ขณะที่ธารายังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม มือหนึ่งยกแก้ววิสกี้ขึ้นแนบริมฝีปาก แต่ไม่ได้ดื่ม ดวงตาคมกริบยังคงจ้องมอง ลิ้นหนาไล่ดุนกระพุ้งแก้มเบาๆ

และในวินาทีนั้น เขารู้ดีว่าเขาเริ่มไม่พอใจมากขึ้นเรื่อยๆ

ปั๊ก!!

เสียงแก้วใบหนากระแทกลงบนโต๊ะกระจกอย่างแรง สะเทือนจนวิสกี้ในแก้วสั่นคลอน

ทั้งปิติและไอวาที่กำลังยื้อยุดกันอยู่ต้องชะงัก หันไปมองต้นเสียงทันที

"ผมขอตัว"

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย ธาราลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สายตาคมกริบไม่แม้แต่จะปรายตามองหญิงสาวที่นั่งตัวสั่นอยู่

"ผมขอไม่ต้องไปส่งนะครับคุณธารา"

ปิติเอ่ยปัดๆอย่างไม่สนใจ สายตารีบกลับไปมองหญิงสาวในอ้อมแขน ก่อนจะกอดรัดเธอแน่นขึ้น ใบหน้าหิวกระหายซุกไซส์ไปตามไหล่ขาวของเธออย่างหน้ามืด

"อ๊าย! ออกไปนะคะ! ปล่อยหนูค่ะ!!"

เสียงหวานร้องลั่น พยายามดิ้นสุดแรงเพื่อผลักใบหน้าของเขาออก

ธาราก้าวขาเดินไปยังประตูอย่างไร้เยื่อใย กรที่เดินตามหลังทำท่าทางหันไปมองหญิงสาว พี่ร้องขอความช่วยเหลือ

"ไม่นะคะ ชะ ช่วยหนูด้วย! คุณธารา!!"

เสียงของไอวาสั่นเทา ร่างบางหันไปทางธาราด้วยสายตาอ้อนวอน เรียกชื่อของเขาออกมาแทบขาดใจ

"ท่านครับ"

กรเอ่ยขึ้นเมื่อเขาเองก็อยากช่วยเธอ

"ไม่ใช่เรื่องของเรา"

"ครับท่าน"

กรรีบรับคำก่อนจะก้มหน้าแล้วเดินตามหลังธาราต่อ ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิดออกจากลูกน้องของปิติ ทันทีที่ธาราเดินมาถึง

"ไม่นะช่วยหนูด้วย กรุณาช่วยหนูก่อนเถอะนะคะคุณธารา"

ธาราหยุดชะงักฝีเท้าแน่นิ่ง เขาหลับตาลงแน่นกรามหนาถูกขบจนเป็นสันนูน

"โธ่เว้ย!! ไอ้เวรเอ้ย!!"

เสียงสบถต่ำในลำคอดังขึ้นก่อนร่างสูงจะหมุนตัวกลับ พุ่งตรงไปยังโต๊ะ

พรึ่บ!!

เขาคว้าแขนเล็กของไอวา กระชากออกจากอ้อมแขนปิติอย่างแรง ร่างบางปลิวมากระแทกเข้ากับอกของเขา

ปึก!!

"อื้อ...!! ชะ ช่วยหนูด้วย"

เสียงเธอสั่นเครือ มือเล็กรีบดึงเสื้อด้านหลังที่หลุดลุ่ยขึ้นมาปิดแผ่นหลังตัวเอง ตัวเธอสั่นระริกจนธาราสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวที่แผ่นอก

"คุณธารา!!"

ปิติลุกขึ้นทันทีสีหน้าไม่พอใจชัดเจน ก่อนเอ่ยขึ้นถามธาราอีกครั้ง

"คุณจะกลับแล้วไม่ใช่หรอ จะกลับมายุ่งทำไมอีก"

ธาราเงยหน้าขึ้นมองเขาเต็มตา สายตาคู่นั้นเกรี้ยวกราดจนปิติสัมผัสได้

"เธอเป็นของผม คุณซื้อเธอมาเท่าไหร่ ผมให้คุณสองเท่า"

เสียงเรียบนิ่งเอ่ยออกมา

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ ปิติเงียบไปครู่หนึ่งก่อนหัวเราะเบาๆในตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"คืนนี้ผมไม่ขาย"

เสียงของปิติดังขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่แฝงความไม่พอใจชัดเจน

"เท่าไหร่ผมก็ไม่ขาย ถ้าคุณอยากได้ก็รอวันหลังเถอะคุณธารา"

ธารายิ้มที่มุมปากหน้านิ่ง สายตาคมจ้องคนตรงหน้าอย่างไม่หลบ

"แต่เธอเป็นผู้หญิงของผม ใครก็ซื้อขายเธอไม่ได้เพราะผมมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่าง ผมไม่จำเป็นต้องซื้อ และคุณไม่จำเป็นต้องขาย เพราะยังไงเธอก็ต้องไปกับผม"

เขาไม่คิดจะอ้อมค้อม เพราะสำหรับเขาไอวาไม่ใช่สิ่งที่ใครจะมาซื้อขายกันได้

"คุณหมายความว่ายังไง คุณธารา"

ปิติเอ่ยเสียงต่ำอย่างไม่พอใจ เมื่อกี้เธอยังเป็นของเขาอยู่เลย แล้วจู่ๆธารากลับมาพูดว่าเธอเป็นของเขาเอาดื้อๆ