“อะไรนะ!! ท่านอ๋องเพคะได้โปรดละเว้นท่านพ่อของหม่อมฉัน โทษของท่านพ่อไม่น่าจะถึง…”
“หลีกไป!!”
ท่านอ๋องสะบัดชายชุดทรงมังกรของพระองค์และถอยออกมาจากตัวของลี่จินเซียน สายตายังไม่ลดละความเกลียดชังต่อนางลงเลยแม้แต่นิด ก่อนจะหันไปตรัสเป็นครั้งสุดท้าย
“วางยาลอบสังหารเชื้อพระวงศ์ ลอบซ่องสุมกำลังคนลับหลังและยังแบ่งพรรคจับพวกขุนนางในราชสำนักให้แตกแยก โทษเพียงเท่านี้ก็เพียงพอให้ประหารพ่อของเจ้าได้แล้วลี่จินเซียน ข้ายังละเว้นเจ้าเอาไว้คนหนึ่งเจ้าน่าจะต้องขอบคุณถึงจะถูก”
“หากเป็นเช่นนั้นเหตุใดพระองค์จึงไม่สั่งประหารหม่อมฉันให้ตายตกตามไปพร้อมกับท่านพ่อเลยเล่าเพคะ จะได้พอพระทัยของพระองค์เสียที”
“เจ้าอยากตายงั้นหรือลี่จินเซียน ได้สิหากเป็นเช่นนั้นข้าก็จะ…”
“น้องแปดพอแค่นี้ เถอะแม้ว่านางจะมาจากสกุลลี่แต่เรื่องนี้สนมลี่ไม่รู้เรื่องเจ้าจะเอาผิดนางไม่ได้”
“แต่นางอยากขอตายเอง”
“อย่าลืมว่ายังมี….”
ท่านอ๋อ
