“ลี่จินเซียน!!”
เสียงของท่านอ๋องดังขึ้นจนทำให้ลี่จินเซียนตกใจสุดชีวิตเมื่อหันไปมองท่านอ๋องและจวินซานหรงเดินลงมาจากตำหนัก ชุนหลันนิ่งไปแล้วหลังจากที่ฟังลี่จินเซียนพูดจบ และค่อย ๆ หันมามองทั้งสองที่ค่อย ๆ เดินลงมาพร้อมกัน จวินซานหรงรีบเดินเข้ามาหานางทันที
“ฮ่า ๆ เล่อชุนหลัน นี่เจ้าอย่าบอกนะว่าเจ้าไม่เคยรู้เลยและยังโง่อยู่ถึงตอนนี้ ฮ่า ๆ สีหน้าแบบนั้นคืออะไรข้าเดาถูกสินะ”
“สนมลี่ พอที อาหลันข้า…”
จวินซานหรงจับมือนางเอาไว้แน่นเพราะกลัวว่าชุนหลันจะโกรธแต่ตอนนี้นางมองเขาด้วยสีหน้าที่เลื่อนลอยและเขาไม่รู้เลยว่านางคิดอะไรอยู่เมื่อหันไปมองที่ลี่จินเซียนอีกครั้ง
“ข้ารู้นานแล้วว่าเขาคือใคร”
เสียงหัวเราะเยาะของสนมลี่หยุดลงพร้อมกับสีหน้านิ่งที่หันมามองนางอีกครั้ง
“ไม่จริงนี่เจ้า… รู้แล้วงั้นหรือ”
“แล้วทำไมข้าจะรู้ไม่ได้เล่า คู่หมั้นข้าเป็นใครมาจากไหนข้าจะไม่รู้เลยงั้นหรือลี่จินเซียน เจ้าน่ะฉลาด
