“อาหลัน”
“ทูลลาเพคะ”
ซานหรงก้าวขาไม่ออกเมื่อเห็นเล่อชุนหลันเดินไปที่ม้าและควบออกจากจวนอ๋องไปในทันที เรื่องราวคงจะไม่เป็นเช่นนี้หากว่าเขาตัดสินใจบอกนางไปตั้งแต่ครั้งก่อนที่นางไปหาเขาที่จวน
แต่ในครั้งนั้นเขาพูดไม่ออกจริง ๆ และยังปล่อยเวลาให้ล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้ ก็ไม่แปลกที่นางจะโกรธเขาถึงเพียงนี้
“อาหลัน ข้าทำผิดต่อเจ้าแต่ว่าข้าไม่มีทางยอมแพ้ และไม่มีทางยอมเสียเจ้าไป"
ห้องของชุนหลัน
นางกลับมาพร้อมกับความสับสนในใจที่ไม่อาจหาคำตอบได้ เขาคือ “องค์รัชทายาท” ซึ่งเดิมทีต้องอยู่ที่เมืองหลวง แต่ในความทรงจำของนางไม่เคยมีเขาอยู่เลย ในชาติที่แล้วแม้จะจำได้ว่าเคยพบกันครั้งหนึ่งตอนงานเลี้ยงแต่หลังจากที่นางเข้าจวนอ๋องไปแล้วก็ไม่เคยเห็นเขาอีกเลย
“นั่นแสดงว่าเขาคงกลับเมืองหลวงในช่วงนั้นพอดีสินะ เพราะต้องกลับไปคุมทัพหลวงมาช่วยท่านอ๋อง”
แม้ว่าจะหนีจากการเป็นพระชายาของท่านอ๋องมาได้แต่นางกลับพบเจอสิ่งท
