“ยาพิษงั้นหรือ เป็นยาชนิดใดกัน”
“ข้าเองก็ยังไม่แน่ใจ แต่ดูเหมือนคนร้ายมิได้ตั้งใจจะทำร้ายทีเดียว อาการจึงยังไม่ออกมาให้เห็นมากเพียงแต่ว่าหากรับพิษไปนาน ๆ เข้า อาจจะมีผลร้ายถึงชีวิต”
“ท่านหมอ เรื่องนี้อย่าพึ่งไปบอกใครข้าจะสั่งให้คนตรวจสอบก่อนแล้วค่อยไปปรึกษาท่าน”
“ได้ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”
"จางหลิงเจ้าไปส่งท่านหมอ"
“ขอรับ ท่านหมอเชิญทางนี้”
หมอหลวงเดินออกไปแล้วจวินซานหรงจึงรีบเดินกลับเข้าไปในห้องที่ท่านอ๋องนอนอยู่ หยางอี้เหรินค่อย ๆ ลุกขึ้นมานั่ง สีหน้าของเขาเริ่มมีอาการอิดโรยให้เห็นแม้ว่าจะไม่มากแต่ก็ทำให้คนที่ใกล้ชิดอย่างซานหรงผิดสังเกตได้
“อี้เหรินเจ้าถูกพิษ เจ้ารู้ดีแต่กลับไม่พูด”
“ร่างกายข้าทนพิษมาได้เกือบทุกชนิด ข้ารับมือได้อยู่แล้ว”
“เป็นฝีมือผู้ใดกัน”
“มันก็มีอยู่ไม่กี่คนที่น่าสงสัย”
“เจ้าจะปล่อยให้พวกเขาทำเช่นนี้ไม่ได้ อีกไม่นานจะต้องคุมกองทัพแล้วหากว่าเราจัดการยับยั้งสถ
