ด้านลูกหว้า
หลังจากที่ขอตัวออกมา สองเท้าเล็กก็ตรงไปยังที่ที่นัดยายของตัวเองไว้จริง ๆ ด้วยใจที่มีความเหม่อลอย ดวงตากลมก้มลงมองการ์ดที่อยู่ในมืออย่างรู้สึกเจ็บอยู่ด้านใน
“หยุดสิลูกหว้า…” เธอไม่มีสิทธิ์มารู้สึกอะไรแบบนี้นะ เธอเป็นแค่ของบำเรอที่หมดหน้าที่แล้ว
หยุด…หยุดความรู้สึกพวกนั้นของตัวเองไว้
คนตัวเล็กได้แต่เอ่ยตักเตือนตัวเองอยู่ภายในใจ กระทั่ง…
“หว้า” เสียงยุพินที่เดินเข้ามาเอ่ยทักหลานสาวของตัวเอง เจ้าของใบหน้าเรียวใสที่ได้ยินจึงได้สติหันมอง
“ยาย” ร่างเล็กไม่รอช้าที่จะรีบเก็บการ์ดลงพร้อมกับเดินเข้าไปสวมกอดหญิงสูงวัย ซึ่งยุพินก็กอดคนเป็นหลานกลับด้วยความคิดถึงไม่ต่าง
“ทำไมซูบลงล่ะ เรียนหนักเหรอ” ยุพินถามพลางมองหน้าหลานสาวแววตาห่วงใย
“เปล่าค่ะ…หว้าก็แค่ลดน้ำหนักลง” เรียวปากสีหวานตอบกลับอย่างไม่อยากให้ยายต้องเป็นกังวล ในช่วงนี้เธอเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั้นกินอะไรได้น้อยลง
“จะลดท
