เช้าวันต่อมา…
“อะ…อื้อ~” เสียงร่างเล็กของคนที่นอนหลับตาพริ้มบดเบียดร่างนุ่มเข้าหาร่างแกร่งที่นอนอยู่ครางงัวเงียในลำคอก่อนจะยังคงซุกใบหน้าใสเข้าที่หว่างแขนหนาด้วยความหนาวจากอุณหภูมิต่ำภายในห้อง ทว่ากลิ่นหอมสะอาดที่ร่างเล็กสูดดมไม่เหมือนกับกลิ่นปกติของห้องนอนตัวเอง ทำเอาดวงตากลมโตค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองด้วยสีหน้าสะลึมสะลือ ก่อนที่ดวงตาโตทั้งสองข้างจะเบิกกว้างขึ้นมาด้วยความตกใจ
“!!!” เมื่อเห็นว่าสภาพของตัวเองนั้นกำลังแนบชิดกายอยู่กับคุณชายหน้าหล่อ ไม่เพียงเท่านั้น มือทั้งสองข้างของเธอก็ยังคว้ากอดร่างหนาของอีกคนไว้แน่น ลูกหว้าได้แต่นึกต่อว่าตัวเองอยู่ในใจพร้อมกับค่อย ๆ ยกแขนตัวเองออกด้วยความเบามือที่สุดเท่าที่จะเบาได้ แต่แล้วขณะที่คนตัวเล็กกำลังขยับร่างเพื่อจะออกห่างจากคุณชายตระกูลใหญ่
ดวงตากลมโตก็ต้องชะงักไปกับสายตาคมของอีกคนที่ลืมตาขึ้นมามองท่าทีของเธอด้วยใบหน้าราบเรียบ ทำเอาลูกหว้าชะงักท่าที
