“สบายตัวขึ้นไหมคะ” เสียงลูกหว้าถามคุณชายหน้าหล่อขึ้นหลังจากที่จัดการเช็ดตัวให้กับร่างหนาเสร็จ โดยอีริคก็เงียบไม่ตอบนอนเหยียดตัวเต็มความสูงอยู่บนเตียงในห้องนอนหรูของเขา คนตัวเล็กที่เห็นแบบนั้นก็ไม่รอช้า
“เดี๋ยววัดไข้กันนะคะ…” จากนั้นมือเล็กก็ค่อย ๆ หยิบที่วัดไข้ไปวัดเข้ากับร่างกายแกร่ง
“…ไข้ 39.4 ค่ะ ค่อนข้างสูงมากเลย เดี๋ยวถ้าไม่ดีขึ้น คุณชายต้องบอกหว้านะคะ อาจจะต้องเช็ดตัวอีกรอบ” เรียวปากสีหวานเอ่ยด้วยโทนเสียงพร้อมดูแลและเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเอาใจใส่ที่มี มันดูจริงจังมาจากความรู้สึกจริง ๆ ไม่ใช่ทำไปเพียงเพราะต้องทำ ซึ่งท่าทางพวกนั้นก็ทำเอาดวงตาคมกริบปรายตามองอยู่ตลอดด้วยใบหน้าราบเรียบ จนร่างเล็กที่ถูกจ้องมองหันมองกลับตามความรู้สึก
แล้วก็ต้องชะงักไปกับสายตาคมที่เอาแต่จ้องมองมาที่ตัวเอง
“คุณชาย…มีอะไรหรือเปล่าคะ หรือว่า…ไม่สบายตัวตรงไหน”
“เปล่า” เสียงทุ้มนิ่งตอบกลับพลางหันหน้ามองไปยัง
