“น่าจะหายร้อนแล้วค่ะ ทานได้~” เรียวปากสีหวานบอกกับคนตัวสูงด้านข้างด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนเดิม อีริคก็นั่งนิ่งไม่ขยับหรือเอ่ยอะไร ทำให้ลูกหว้าที่เห็น
“หรือจะให้หว้าป้อนให้คะ?”
“ฉันไม่ใช่เด็ก” คุณชายหน้าหล่อที่ได้ยินสวนกลับใส่ร่างเล็กทันควันพลางจัดการหยิบถ้วยโจ๊กเข้ามาตักกินด้วยใบหน้าราบเรียบ ขณะที่ลูกหว้าเองก็ลอบยิ้มไปกับท่าทีดูโมโหเธอเมื่อกี้ เพราะมันยังดีกว่าท่าทางของเขาที่เอาแต่นิ่งหลังจากรับสายโทรศัพท์เมื่อกี้
“เป็นยังไงคะ พอทานได้ไหมคะ…” ร่างบางที่นั่งอยู่หันถามอีกคนด้วยความชวนคุย ความเกร็งในตอนแรกเริ่มลดหายไป แน่นอนว่าคนที่ถูกถามก็เงียบไม่ตอบกลับตามประสานิสัยของเขา ลูกหว้าที่เคยชินอยู่พอสมควรก็ไม่รอช้า
“…การกินโจ๊กในช่วงป่วยเป็นอะไรที่ดีมากเลยนะคะ เพราะมันจะกินง่าย ย่อยง่าย แถมเป็นของร้อนที่จะช่วยให้เรารู้สึกอิ่มท้อง ตอนคุณแม่หว้าป่วย หว้าจะคอยทำให้เป็นประจำเลย คนแถวบ้าน หว้าก็เคยทำ
