หลังจากกลับออกมาจากร้านอาหารหรู ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไป โดยกลุ่มร่างสูงทายาทตระกูลใหญ่ทั้งหมดก็มายืนพูดคุยอยู่บริเวณลานจอดรถของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง
“วันนี้มึง…ทำไมทำขนาดนั้นวะ น้องเขาดูไม่รู้อะไรเลย” เสียงวินเซนต์อดไม่ได้ที่จะมองหน้าพูดกับไคลน์ที่ยืนอยู่ หนุ่มวิศวะที่ได้ยินก็เงียบนิ่งไม่ตอบกลับแถมยังแสดงสีหน้าเรียบนิ่งไม่รู้สึกใด ๆ กับการกระทำของตัวเองแม้แต่น้อย
“อย่างน้อยก็น่าจะบอกอะไรให้เขารู้หน่อย”
“ไม่จำเป็น” ไคลน์เอ่ยด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนที่ร่างหนาของไซม่อนจะเดินกลับมาพูดคุย และหันไปพูดกับเพื่อนสนิท
“กูเจอน้องเขาด้วย” เสียงทุ้มบอก ทว่าไคลน์ที่รู้ในการสื่อความหมายของเพื่อนก็ยังแสดงสีหน้าเรียบนิ่งไม่สนใจ
“เหมือนจะยืนรอใครที่อยู่หลังตึก มันเริ่มมืดแล้วนะเว้ย”
“ถ้าห่วงนัก ก็ไปหาสิ” ดวงตาคมกริบมองหน้าเอ่ยบอกเพื่อนของตัวเองเสียงเรียบ ไซม่อนที่ได้ยินจึงเอ่ย
“มึงก็รู้ กูไม่เอาต่อ
