“ตายละฝนฟ้าอะไรเนี่ยคิดจะตกก็ตก”ป้าดาบ่น
“รอให้ฝนหยุดก่อนค่อยกลับแล้วกัน อาจจะค่ำหน่อยนะคุณมีธุระมั้ยตอนเย็น”ภวินทร์ถามพราวฟ้าหลังเหลือบดูนาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลาสี่โมงเย็นแล้ว
“ไม่มีค่ะ ก็คุณลางานให้ฟ้าแล้วนี่คะ”หญิงสาวเตือนความจำให้ภวินทร์เพราะเขาลางานให้เธอจนถึงวันอาทิตย์เพราะอยากให้เธอได้พักผ่อนบ้าง
“จริงด้วยผมลืม”
“แก่แล้วก็ขี้ลืมแบบนี้แหละค่ะ”
“คุณว่าอะไรนะ”
“เปล่าค่ะ”
“นี่คุณว่าผมแก่ยังมาบอกว่าเปล่าอีกหรอ”
“ได้ยินแล้วจะถามย้ำทำไมคะ”
“พราวฟ้า!!”ภวินทร์อยากจะจับคนตัวเล็กมาขย้ำที่เธอยั่วโมโหเขา แต่เกรงใจคุณลุงคุณป้าจึงทำได้เพียงมองเธออย่างคาดโทษ
เวลาผ่านไปจนถึงหกโมงเย็นฝนฟ้าก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลยป้าดาจึงชวนทั้งสองคนค้างคืนที่บ้านตน
“ป้าว่าคืนนี้ก็นอนซะที่นี่แหละนะ ฝนฟ้าท่าจะไม่หยุดง่ายเดี๋ยวป้าไปหาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนจะได้ไปอาบน้ำอาบท่ามากินข้าวเย็นกัน”
“เออ ลุงว่าก็ดีเหมื
