เสียงไก่ขันและเสียงนกร้องในตอนเช้ามืดทำให้พราวฟ้ารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอตกใจมากเมื่อเห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนอกแกร่งของใครบางคน พราวฟ้าค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นภวินทร์กำลังนอนหลับอยู่
"คุณวิน"พราวฟ้าอุทานด้วยความตกใจ
"อื้อ เสียงดังแต่เช้าเลยขอนอนต่ออีกหน่อยนะ" ภวินทร์ไม่ยอมตื่นแถมยังกระชับอ้อมแขนกอดพราวฟ้าไว้แน่น
"คุณวินปล่อยได้แล้วค่ะ นี่ฟ้าเองนะคะ"
ภวินทร์ลืมตาตื่นตามเสียงเรียกของหญิงสาว เขานอนมองพราวฟ้าที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเองนิ่งก่อนจะได้สติรีบผละออกจากเธอ
"เอ่อ ผมขอโทษผมไม่ได้จะล่วงเกินคุณนะ เมื่อคืนคุณกอดแขนผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเลย ผมก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลยแล้วก็เผลอหลับไป"ภวินทร์รีบอธิบายให้หญิงสาวฟังเพราะกลัวเธอเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นคนฉวยโอกาส
"ฟ้า เอ่อฟ้าก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ ฟ้าขอตัวออกไปข้างนอกก่อนนะคะ"พราวฟ้ารีบลุกเดินออกจากห้องไปทันที
"หึ ท่าเขินยังน่ารักเลยยัยฟ้าเอ๊ย
