“แยม ดีกันนะ อย่าโกรธพี่เลยนะครับ พี่ขอโทษ”
คำขอโทษที่ออกมาจากริมฝีปากหยักลึกทำให้ทั้งสองร่างชะงักไปพร้อมกัน มือที่เคยช่วยกันคลึงแป้งก็หยุดนิ่ง สหทรรศละมือข้างหนึ่งออก หยิบแป้งที่ขึ้นรูปวางลงในถ้วย พลิกร่างเล็กที่แข็งทื่อราวกับถูกสาปให้หันมาเผชิญหน้ากัน
ภวิกาข่มความประหม่า แหงนเงยใบหน้าขึ้นสบตากับคนตัวสูง อันที่จริงนั้นเธอไม่ได้โกรธเขา แต่ความน้อยอกน้อยใจยังคงเหลืออีกหลายส่วน และความสับสนว่าแท้จริงนั้นคนตัวสูงจริงจังกับเธอหรือเปล่ายังรบกวนจิตใจของเธอเช่นกัน
“ว่าไงครับ พอจะให้อภัยผู้ชายขี้หึงคนนี้ได้รึเปล่า พี่รักมาก พี่ก็เลยหวงมาก แยมเข้าใจและให้อภัยพี่ได้ไหมครับ พี่สัญญาว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก เรื่องบางเรื่องที่แยมยังไม่สามารถตอบพี่ได้ในทันที พี่ยินดีจะรอ จนกว่าแยมจะพร้อม ให้อภัยพี่เถอะนะครับคนดี”
เสียงทุ้มนุ่มแต่ทว่าเต็มไปด้วยความหนักแน่น แววตาคู่คมที่ทอดมองมาเปิดเปลือยความรู
