“เป็นไงบ้างหนูแยม สบายใจขึ้นไหม” ทรรศนะหันไปถามภวิกาที่ยืนเกาะราวเหล็กซึ่งเป็นที่กั้นไม่ให้พลัดตกน้ำระหว่างให้อาหารปลา ตอนนี้ทั้งคู่อยู่บนแพปลาในวัดแห่งหนึ่งริมแม่น้ำเจ้าพระยา
“ก็ดีค่ะ คุณลุง” ภวิกาหันไปตอบ หญิงสาวส่งยิ้มบางๆ ให้ท่าน ก่อนจะดึงสายตาทอดมองไปยังผืนน้ำที่กำลังไหลเอื่อยๆ อย่างไม่ได้โฟกัสที่จุดใดเป็นพิเศษ
คนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าทราบดีว่าเจ้าตัวคงยังไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมากเท่าไรนัก แต่คงจะดีขึ้นมาในระดับหนึ่ง แต่ทว่าความกังวลยังคงฉายอยู่บนใบหน้าเกลี้ยงเกลาอย่างเด่นชัด แทบจะไม่ต้องสังเกตอะไรมากก็รู้สึกได้
“สบายใจขึ้นแล้ว พอจะเล่าให้ลุงฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”
ทรรศนะได้ยินเสียงถอนหายใจหนักๆ จากคนที่ยืนอยู่ข้างตัว คนสูงวัยยกยิ้มเอ็นดู แต่ไม่ได้เร่งเร้าหรือคาดคั้นให้อีกฝ่ายต้องถ่ายทอดเรื่องราวออกมา ยังพอมีเวลาให้อีกฝ่ายได้ทำใจ
“แยม...ไม่อยากรบกวนคุณลุงเลยค่ะ แต่แยมไม่รู้ว่
