“หนูแยม เข้าไปในบ้านแล้ว ไม่ว่าลุงกับป้าจะพูดอะไร หนูแยมห้ามปฏิเสธเป็นอันขาดนะ เข้าใจไหมลูก” ทรรศนะบอกภวิกาก่อนที่ทั้งคู่จะก้าวลงจากรถคันหรูที่จอดอยู่หน้ามุขของคฤหาสน์ไพศาลวรกุล
ภวิกาขมวดคิ้วเข้าหากันน้อยๆ แต่ทว่าก็พยักหน้ารับ “ค่ะคุณลุง”
ทรรศนะเดินนำภวิกามาที่โต๊ะอาหารซึ่งรตีและสหทรรศนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ร่างแบบบางชะงักเท้าไปทันทีที่เห็นร่างสูงที่คุ้นตานั่งอยู่ตรงนั้นด้วย แววตาคู่คมมองมาที่เธอด้วยความแปลกใจ คิ้วหนาก็ขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นปม และอาการประหม่าก็เล่นงานเธอจนร่างกายเกร็งเครียด เมื่อหันไปเห็นมารดาของเขาที่เธอเพิ่งจะได้พบเป็นการส่วนตัวเป็นครั้งแรก อาการที่ภวิกาชะงักไปทำให้ทรรศนะหันมาบอกเธอด้วยน้ำเสียงเอ็นดู
“ไม่ต้องกังวล คุณป้าเค้าใจดี”
ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากัน พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจให้ตัวเอง เธอไม่ได้เตรียมใจมาเจอคนตัวสูงด้วย เพราะแค่รู้ว่าจะต้อง
