น้ำเสียงที่ดูราบเรียบและเย็นชา ส่งผลให้หัวใจที่เคยแข็งแกร่งต้องสั่นไหว รู้ตัวว่าผิด และเขาก็ยินยอมให้คนในอ้อมแขนลงโทษทุกกรณี เว้นแค่อย่างเดียว ถ้าเธอต้องการไปจากเขา
ซึ่งเขายอมไม่ได้เด็ดขาด
“ขอโทษครับ” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบบอกชิดใบหูเล็กอย่างเว้าวอน ก่อนจมูกโด่งได้รูปจะกดลงบนแก้มนุ่มเบาๆ พลางยกตัวขึ้นสูงเพื่อจะดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย
“ค่ะ” ภวิกาตอบรับคำขอโทษด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่เธอทราบดีว่าหัวใจดวงน้อยของตนกำลังถูกบางสิ่งบีบรัดอย่างรุนแรง คนตัวสูงคงขอโทษที่เผลอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเธอก็เท่านั้น
จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เพราะสุดท้ายเป็นเธอเองที่ยินยอมพร้อมใจไปกับเขาอย่างน่าละอาย จู่ๆ ภาพที่เจลกาผูกเนกไทให้เขาก็แวบเข้ามาในหัว และภาพนั้นก็ส่งผลให้ขอบตาของเธอร้อนผ่าวมากยิ่งขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
และเธอก็อดคิดไม่ได้ว่าทั้งคู่ดูเหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก
หมอคู่ควรกับหมอ ก็เหมาะสมกันที่สุดแล้
