หลังจากที่ตักตวงความหอมหวานจากร่างเล็กจนเจ้าตัวสลบไสลไปในอ้อมแขนแข็งแรง สหทรรศก็ค่อยๆ ขยับตัวลงจากเตียงราวนักย่องเบาเพราะเกรงว่าจะรบกวนคนตัวเล็กที่อยู่ในห้วงนิทรา ก้มลงเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นห้องขึ้นมาสวมใส่ ยกมือข้างหนึ่งขึ้นเสยผมพอให้เป็นทรงอย่างลวกๆ
ร่างสูงสาวเท้าออกมาจากห้องอย่างเร่งรีบ แม้จะรู้ว่าเสียมารยาทที่ต้องไปรบกวนบิดาในยามวิกาล แต่เขาร้อนใจเกินกว่าจะรอไหว สหทรรศหยุดเท้าหน้าห้องนอนของบิดาและมารดา ยกหลังมือขึ้นเคาะประตู
ก๊อก ก๊อก
“คุณพ่อครับ นอนหรือยังครับ”
สหทรรศรออยู่เพียงชั่วครู่ ทรรศนะจึงมาเปิดประตูให้บุตรชาย คนสูงวัยกว่ากวาดสายตามองบุตรชายที่ดูแต่งกายไม่เรียบร้อยนัก ดวงตาของท่านเบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนจะรีบปรับเป็นปกติ แล้วถอนหายใจหนักหน่วง
“นี่ลูก...”
ทรรศนะไม่ทันได้กล่าวจบประโยค สหทรรศก็เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน
“ครับ” สหทรรศครางรับพร้อมพยักหน้า ทรรศนะเห็นท่าท
