ตอนนี้สหทรรศย้ายมาอยู่ที่บ้านพักหลังติดกับภวิกา ทุกๆ เช้าเขามักจะแวะมาให้เธอผูกเนกไทให้อยู่เป็นประจำ ทั้งๆ ที่เขาน่ะผูกคล่องกว่าเธอเสียอีก แต่ก็เอาเถอะ เมื่อเขาอยากให้เธอทำให้ เธอก็เต็มใจ วันนี้ภวิกาเข้าเวรบ่าย ดังนั้นหญิงสาวจึงมีเวลาพอที่จะทำข้าวห่อสาหร่ายไปให้คนตัวสูง และนี่ก็เป็นการทำข้าวห่อสาหร่ายครั้งแรกของเธอ ไม่นับครั้งที่เคยเป็นลูกมือของเขาในคราวนั้น ภวิกาบรรจุข้าวห่อสาหร่ายลงกล่องอย่างตั้งอกตั้งใจ แล้วออกจากบ้านพักไปในช่วงเวลาใกล้เที่ยง ตั้งใจจะเอาไปให้คนตัวสูงที่ห้องตรวจ ซึ่งพอเธอไปถึงเขาก็น่าจะได้พักพอดี
ภวิการอจนคนไข้รายสุดท้ายออกมาจากห้องตรวจของสหทรรศ ร่างแบบบางลุกจากม้านั่งแล้วสาวเท้าเข้าไปในห้องตรวจโดยไม่ลืมเคาะประตูห้องตามมารยาท
สหทรรศที่กำลังล้างมือหันมามองเมื่อเสียงเปิดประตูดังขึ้นหลังจากที่คนไข้รายสุดท้ายออกไป ใบหน้าคมคายระบายยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินตรงดิ่งมาหาร่างเล็ก
“แย
