ประตูไม้สีขาวค่อยๆ เปิดกว้าง จากนั้นภวิกาจึงพาร่างของตนเข้าไปด้านใน ดวงตากลมโตสีดำขลับมองไปที่เตียงนอนของเธอเป็นอันดับแรก ร่างของใครบางคนกำลังนอนอยู่บนเตียงขนาดไม่ใหญ่มากนัก ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าถูกคลุมด้วยผ้าห่มขนนุ่มสีฟ้าอ่อนเอาไว้ แม้จะแปลกใจเพราะเท่าที่เธอจำได้ป้าขจีไม่เคยย่างกรายเข้ามาที่ห้องของเธอเลย แต่สุดท้ายภวิกาก็พาตัวเองมาหยุดที่ข้างเตียง ร่างแบบบางค่อยๆ ย่อตัวคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมๆ กับที่มือข้างหนึ่งเอื้อมไปเปิดผ้าห่มเพื่อดูว่าป้าขจีเป็นอย่างไรบ้าง
“ป้าขจีเป็น...” ภวิกาตาเบิกโพลงก่อนจะทันได้พูดจบประโยค เมื่อพบว่าคนที่อยู่ใต้ผ้าห่มผืนนั้นไม่ใช่ป้าขจี แต่เป็นคนที่เธอคุ้นหน้าเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รู้จักอีกฝ่ายเป็นการส่วนตัว แต่ในชุมชนแห่งนี้ไม่มีใครไม่รู้จักเสี่ยขาว เจ้าของบ่อนพนันที่ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่มย่าม เพราะมีใครบางคนคอยหนุนหลังเอาไว้
ร่างท้วมของเสี่ยขาวแสยะยิ้ม
