สหทรรศนั่งรออยู่ในบ้านพักของตัวเองด้วยหัวใจรุ่มร้อน เวลาแต่ละนาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า ไฟกองใหญ่กำลังสุมอยู่ในอกจนเขาคิดว่าคงไม่มีทางมอดดับได้ง่ายๆ เสียงล้อรถที่เสียดกับถนนหน้าบ้านพักดังขึ้นทำให้สหทรรศหลุดออกจากภวังค์ ตาคู่คมเหลือบมองที่นาฬิกาข้อมือบอกเวลาสี่ทุ่มกว่า ถึงเวลาที่เขาต้องจัดการสาเหตุที่ทำให้ในอกของเขาร้อนรุ่มดังไฟสุมเสียที
“แยม เปิดประตูให้พี่หน่อยครับ”
หลังจากวางสายจากคนตัวสูง ภวิการีบกุลีกุจอไปเปิดประตูให้อีกฝ่าย ใบหน้าเรียวสวยระบายยิ้มกว้าง ใจดวงน้อยพองจนแทบคับอกเมื่อจะได้เห็นหน้าคนที่ไม่ได้เจอมาหลายวัน
เมื่อทั้งคู่ก้าวเข้ามาในตัวบ้าน ภวิกาจึงจัดการปิดประตู ร่างเล็กรีบสาวเท้าไปหาคนตัวสูงที่หยุดเท้าตรงหน้าโซฟา
“พี่เท็นกินอะไรมารึยังคะ” ด้วยคิดว่าคนตัวสูงเพิ่งเดินทางมาถึง ภวิกาจึงถามด้วยความห่วงใย แต่เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาดูบึ้งตึงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน รอยยิ้มจึงเลือนห
